Estudar nas bibliotecas e ser personaxe

Andaba polas redes sociais hai uns días unha noticia que dicía que Suecia estaba pensando reducir a xornada laboral a 6 horas para gañar produtividade. Non me parece nada mala idea. Sempre fun dos que di que mellor pouco tempo aplicado ao cen por cen que moito e pouco aproveitado.

Nunca fun de estudar nas bibliotecas, parécenme lugares excesivamente propensos á distracción: xente que entra e que sae, chans e cadeiras ruidosos, libros que agardan a ser folleados... Eu era de pixama, madrugar, almorzar ben, estudar, ir correr ou facer algo de deporte, xantar con calma, estudar de novo na casa. Se cadra por iso me chamou tanto a atención a noticia de portada do xornal compostelán na que saían ducias de universitarios facendo cola para ir á biblioteca do centro do campus para estudar despois amoreados coma sardiñas en lata Escurís (publicidade).

Gústame traballar e dar o máximo. Gústame aplicarme en todo o que fago. Gústame poder ao acabar a mañá ir xantar, tomar un café, abrir un libro e ler un capituliño durante 20 minutos, abstraer a mente e volver alá. Por iso me gustan estes días nos que, aínda que o tempo libre é pouco, é ben aproveitado.

Estou relendo un anaquiño dun libro que me regalaron no que Conan Doyle fala con outro colega escritor e máis o seu chofer dunha personaxe creada por un recoñecido escritor francés que perpetraba roubos espectaculares. O chófer de Conan Doyle sabe que esa personaxe en verdade existiu e coñece ben ao home de carne e óso. O resto é a fabulación dun escritor. Entón pregúntome por que estou escribindo isto, se son eu ou a miña personaxe. Pido unha 1906, baixo a tapa do portátil, collo un tapete e unhas cartas e a partida aclarará se xogo en base a unha trama ou en realidade o argumento está por ser escrito.