Estudar nas bibliotecas e ser personaxe

Andaba polas redes sociais hai uns días unha noticia que dicía que Suecia estaba pensando reducir a xornada laboral a 6 horas para gañar produtividade. Non me parece nada mala idea. Sempre fun dos que di que mellor pouco tempo aplicado ao cen por cen que moito e pouco aproveitado.

Nunca fun de estudar nas bibliotecas, parécenme lugares excesivamente propensos á distracción: xente que entra e que sae, chans e cadeiras ruidosos, libros que agardan a ser folleados... Eu era de pixama, madrugar, almorzar ben, estudar, ir correr ou facer algo de deporte, xantar con calma, estudar de novo na casa. Se cadra por iso me chamou tanto a atención a noticia de portada do xornal compostelán na que saían ducias de universitarios facendo cola para ir á biblioteca do centro do campus para estudar despois amoreados coma sardiñas en lata Escurís (publicidade).

Gústame traballar e dar o máximo. Gústame aplicarme en todo o que fago. Gústame poder ao acabar a mañá ir xantar, tomar un café, abrir un libro e ler un capituliño durante 20 minutos, abstraer a mente e volver alá. Por iso me gustan estes días nos que, aínda que o tempo libre é pouco, é ben aproveitado.

Estou relendo un anaquiño dun libro que me regalaron no que Conan Doyle fala con outro colega escritor e máis o seu chofer dunha personaxe creada por un recoñecido escritor francés que perpetraba roubos espectaculares. O chófer de Conan Doyle sabe que esa personaxe en verdade existiu e coñece ben ao home de carne e óso. O resto é a fabulación dun escritor. Entón pregúntome por que estou escribindo isto, se son eu ou a miña personaxe. Pido unha 1906, baixo a tapa do portátil, collo un tapete e unhas cartas e a partida aclarará se xogo en base a unha trama ou en realidade o argumento está por ser escrito.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Disfraz

Yusuke Hanai Non teño nada claro por onde comezar os soños desta noite pasada porque foron moitos e lémbroos con unha perfección de ton positivo que me descolocou até a min mesmo. Descolocoume non polo positivo senón pola perfección—xa me entendedes, e porque tamén, a pesares de espertar entre eles e cambiar de postura na cama, volven a ter un fío que os conecta. Vou ser moi breve porque me apetece escribir pero non disto. Apetéceme escribir do xeito contrario a como escribo sobre os soños, aínda que tamén me encanta o que ten de creativo aproveitar ese estado de semi-inconsciencia neuronal de polas mañás no que todo na cabeza flúe moi rápido malia que non sexa polos camiños que se move normalmente. Ao que ía, o soño central, o penúltimo e que mellor lembro: era un paseo por unha vila galega de tamaño medio. Escapando un pouco do centro da vila subín por unhas costas cara algo que se vía feito cara a montaña. Semellaba un pouco o paseo cara a Cidade da Cultura. No medio da mont...

Ler máis

sacar un soño do armario

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom...

Ler máis

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.

Ler máis

Onde non me chaman

Buscar neste blog