Días xoves

Hai días que un se sinte como a clave, a doela central dun arco de medio punto, parte dunha arquitectura na que sen ti algo se desmorona. Case imprescindible dentro dunha engrenaxe.

Outros sénteste triste e tan pouco útil como o tipo que aguanta o pao aquel co chismiño ao que lle apunta o topógrafo. Parece que non fai nada, pero alí ten que estar, aguantando do pao. E cando alguén lle di que se mova, que se afaste un pouco, alí vai, decidido. Ponse no sitio no que se ten que poñer e a medición resulta ben.

Hai días así, amigas. Hoxe espertei pensando en vós. Durante dúas horas da mañá a miña cabeza estivo nas mulleres que pasaron pola miña vida e tentei reflexionar sobre o que eu fun para elas. Nada. Tempo perdido. (O de reflexionar sobre iso, digo). Se cadra fun o que aguanta o pao do topógrafo. Incluso algo máis triste: o que desbroza a medianeira das autovías que, sumido nun dilema eterno, nunca pode saber se vai no sentido correcto ou en dirección contraria. Tamén pode ser que fose algo intermedio entre iso e a clave do arco de medio punto. De todos xeitos, que importa?

O que se deu foi unha estraña casualidade porque mentres reflexionaba sobre estas cousas e bordeaba a Cidade da Cultura en todo momento o que sentía era un baleiro (sutil metáfora). Empezou a soar unha canción dun grupo que non coñecía, e pareceume entre U2 e os Happy Mondays. Falaba de sentirse inútil.

Que teñades un bo xoves, que é o día antes do venres.