Saltar ao contido principal

Días xoves

Hai días que un se sinte como a clave, a doela central dun arco de medio punto, parte dunha arquitectura na que sen ti algo se desmorona. Case imprescindible dentro dunha engrenaxe.

Outros sénteste triste e tan pouco útil como o tipo que aguanta o pao aquel co chismiño ao que lle apunta o topógrafo. Parece que non fai nada, pero alí ten que estar, aguantando do pao. E cando alguén lle di que se mova, que se afaste un pouco, alí vai, decidido. Ponse no sitio no que se ten que poñer e a medición resulta ben.

Hai días así, amigas. Hoxe espertei pensando en vós. Durante dúas horas da mañá a miña cabeza estivo nas mulleres que pasaron pola miña vida e tentei reflexionar sobre o que eu fun para elas. Nada. Tempo perdido. (O de reflexionar sobre iso, digo). Se cadra fun o que aguanta o pao do topógrafo. Incluso algo máis triste: o que desbroza a medianeira das autovías que, sumido nun dilema eterno, nunca pode saber se vai no sentido correcto ou en dirección contraria. Tamén pode ser que fose algo intermedio entre iso e a clave do arco de medio punto. De todos xeitos, que importa?

O que se deu foi unha estraña casualidade porque mentres reflexionaba sobre estas cousas e bordeaba a Cidade da Cultura en todo momento o que sentía era un baleiro (sutil metáfora). Empezou a soar unha canción dun grupo que non coñecía, e pareceume entre U2 e os Happy Mondays. Falaba de sentirse inútil.

Que teñades un bo xoves, que é o día antes do venres.

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Disfraz

Yusuke Hanai Non teño nada claro por onde comezar os soños desta noite pasada porque foron moitos e lémbroos con unha perfección de ton positivo que me descolocou até a min mesmo. Descolocoume non polo positivo senón pola perfección—xa me entendedes, e porque tamén, a pesares de espertar entre eles e cambiar de postura na cama, volven a ter un fío que os conecta. Vou ser moi breve porque me apetece escribir pero non disto. Apetéceme escribir do xeito contrario a como escribo sobre os soños, aínda que tamén me encanta o que ten de creativo aproveitar ese estado de semi-inconsciencia neuronal de polas mañás no que todo na cabeza flúe moi rápido malia que non sexa polos camiños que se move normalmente. Ao que ía, o soño central, o penúltimo e que mellor lembro: era un paseo por unha vila galega de tamaño medio. Escapando un pouco do centro da vila subín por unhas costas cara algo que se vía feito cara a montaña. Semellaba un pouco o paseo cara a Cidade da Cultura. No medio da mont...
Publicar un comentario
Ler máis

sacar un soño do armario

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom...
Publicar un comentario
Ler máis

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.
Publicar un comentario
Ler máis