Onde non me chaman

Esta noite os soños viñeron todos contra miña, merecidamente. Tratei de espertar axiña e aplacalos e fíxeno peor: en vez de 5 ou 6 foron 10 ou 15 de espertares leves pero duros cun reinicio constante. Só lembro con especial cariño un dos últimos nos que un amigo turco me facía unha oferta de emprego para a súa tenda de produtos cárnicos e queixos gourmet e eu marchaba con el. Foi o que quixen lembrar. Xa na ducha pensei en que todo podía ir a peor. O champú que uso é de bote tamaño familiar e non me entra no neceser. “Xa comprarei un pequeno que si que entre”. “Alá haberá xa deses pequenos”. Se cadra dentro de min xa non me entran moitas cousas que quero facer ben e acaban mal. Onde compro outro eu no que collan? Isto dáme para pensar un cacho, mentres cepillo os dentes, e son dos que me estendo niso. No de cepillar os dentes. “Onte paseime toda a mañá fregando os tres baños que temos na casa, si, un para cada un, e o peor limpo é o meu”. Secar o pelo, retocar un pouco a barba. P...

Esperto ás sete da mañá dun día tan bonito que semella que neste recuncho do planeta absolutamente todo está en “flor”, todo se abre e brota e hai máis cousas das que podemos descubrir: luces prismáticas, aromas prismáticos, algo case doloroso de tan bonito. A luz matinal é dourada coma o diñeiro e derrámase polas ventás que dan á serra cara o leste. Pero o que me emociona é a sombra, a luz imposible de definir, o pradairo entre os eucaliptos coas súas follas aínda non formadas, dunha beleza estremecedora, que non é a árbore mesmo unha entre millóns, un elo nunha longa cadea de vivencias que comezan na infancia, na Flor. Domingo de feira. Hai dous mundos coñecidos, o visible e o invisible, e esa gota de viño e o pan é o vínculo que os une. Sinto as campás. Paréceme ver a cadea do ser que ascende desde o fondo da terra até o ceo. Duchareime e baixarei mercar un queixo e tomar algo? Teño que cortar o pelo. Debera. Xa todos mo din. Ata meu pai, que acaba de virme espertar á habitación...

Hai uns días que non conto nada dos soños, e non porque non os teña ou non me lembre deles, máis ben porque os da semana pasada foron duros e estraños e quedarán un pouco no caixón do esquecemento. Creo que debe ser así. O de hoxe gustoume moito. Ten unha chea de matices e volve ser dos que ultimamente me veñen, que se funden uns con outros ou se continúan, da tipificación: 1 soño—1 noite, vaia. O que non sei moi ben é como contalo, porque me chegarían un par de liñas dicindo sobre que ía ou podería mandarme 10 páxinas sen problema. O que farei vai ser comentar o argumento e logo desenvolver as partes que máis me gustaron, sen que teñan que ir fiadas ou en orde. O argumento é sinxelo: a volta a unha época na que, coma cando rapaces (e non digo que agora non sigamos sendo rapaces), todo se facía nunha panda, facendo parte do club da galega, unk unk oink. Medramos e diversificamos as pandas, os grupos, pero a pertenza a unha ou outra non era exclusiva. Había unha hibridación d...

Atrás están xogando ao xadrez Paterson de Jim Jarmusch é unha peli bastante boa. Salvo con cousas moi evidentes, eu son un crítico soft, polo que nunca vou dicir é mala ou regular. Onte vina e durmín e soñei moi ben. Durmín moi ben despois de que as dúas noites pasadas me enfeixaran nun estado onírico moi duro e que non é habitual en min. Espertei con antollo: ir cear ao Forno, enchernos cun bo tajín e cuscús e que Suso Carreira nos debuxe na mesa e nos faga uns trucos de maxia. Paterson dá conta da semana de vida dun chofer de autobús que quere ser poeta ─esta é a recensión da película, se queredes podedes seguir lendo pero non me culpedes─. O chofer de autobús vai sempre á noite sacar o can a pasear e tomar unha caña mentres fala co dono. Ese bar é coma o Jazz&Beer, unha copia do Jazz&Beer e con toques do Fuco Lois. Pósters e recortes de prensa de concertos, xadrez de Miki na esquina da barra e outros xogando ao xadrez nunha mesa ou a parella que sempre discute (ía ...

I. Cando espertou sentiuse mellor do que estivera xa había unhas cantas semanas ─non se sentía enfermo. Arrimouse un momento ao marco da porta entre o seu dormitorio e o baño até que estivo seguro de que non estaba mareado. Nin sequera un pouco, nin sequera cando se puxo a buscar unha zapatilla debaixo da cama. Era unha solleira mañá de abril, non tiña nin idea de que hora porque o seu reloxo levaba moito tempo parado e cando cruzou o apartamento e chegou á cociña viu que a súa filla xa almorzara e que se marchara e xa viñera o correo, así queran máis das nove. —Creo que sairei hoxe —díxolle á criada. —Faralle ben, está un día marabilloso. Ela era de Nova Orleans, coas faccións e a cor dunha árabe. —Quero dous ovos fritos coma onte e unha tostada, zume de laranxa e té. Entretívose un anaco no cuarto da súa filla e leu o correo. Eran cartas desagradables, sen nada de alegría, maiormente facturas e anuncios co boletín diario do colexio masculino de Oklahoma e o seu so...

   Era un deses domingos de metade de verán nos que todo o mundo repite: “Onte á noite bebín demasiado”. Puidéchelo escoitar dos feligreses ao saír da igrexa, ou dos beizos do mesmo párroco mentres se desposuía da sotana na sancristía, ou nos campos de golf e nas pistas de tenis, e tamén na reserva natural onde o xefe do grupo Audubon sufría os efectos dunha terrible resaca. ─Bebín demasiado ─dixo Donald Westerhazy. ─Todos bebemos demasiado ─dicía Lucinda Merrill. ─Debeu de ser o viño ─explicaba Helen Westerhazy─. Bebín demasiado clarete.    Isto pasaba á beira da piscina dos Westerhazy. A piscina, cuxa auga proviña dun pozo artesiano que tiña un elevado contido en ferro, tiña unha suave tonalidade verde. Facía moi bo día. Cara o oeste amontoábanse no ceo os cúmulos, tan parecidos a unha cidade vista de lonxe ─desde a proa dun barco achegándose─ que podían ter un nome. Lisboa. Hackensack. O sol quentaba ben. Neddy Merrill, sentado no bordo da piscina, cun...

Polo día saiu o sol e a neve desfíxose e converteuse en auga sucia. Finos reguiños de auga caían da pequena ventá –aberta á altura do ombreiro- que daba ao patio traseiro. Os coches pasaban pola rúa, salpicando. Oscurecía, fóra e dentro.  El estaba no cuarto metendo roupa nunha maleta cando ela se lle arrimou á porta. -Alégrome de que te vaias, alégrome de que te vaias! –dixo ela. Oíches!?  El seguiu metendo cousas na maleta sen erguer a vista. -Fillo de puta! Estou tan contenta de que te vaias! –e púxose a chorar. Nin sequera te atreves a mirarme á cara, non é? Entón viu a foto do bebé enriba da cama, e colleuna.  El mirouna; ela secou os ollos e quedouse mirándoo, e despois deuse a volta e volveu para o salón. -Devólveme iso. -Colle as túas cousas e vaite –dixo ela.  El non respondeu. Pechou a maleta, puxo o abrigo e mirou o dormitorio antes de apagar a luz. Despois saiu ao salón. Ela estaba de pé na cociña, co pequeno nos brazos. -Quero o pequen...

A avoa non quería ir a Florida. Quería visitar a algúns dos seus coñecidos no leste de Tennessee e non perdía oportunidade para tentar que Bailey cambiase de opinión. Bailey era o fillo con quen vivía, o único home que tivo. Estaba sentado no borde da cadeira, á mesa, reclinado sobre a sección deportiva do Journal. –Mira isto, Bailey –dixo ela–, mira isto, léeo. E púxose de pé, cunha man na delgada cadeira mentres coa outra golpeaba a cabeza calva do seu fillo co xornal. –Aquí, ese tipo que se fai chamar o Desequilibrado escapou da Penitenciaría Federal e encamíñase a Florida, le aquí o que fixo a esa xente. Léeo. Eu non levaría os meus fillos a ningunha parte cun criminal desa caste solto por aí. Non podería acalar a miña conciencia se o fixese. Bailey non ergueu a cabeza así que a avoa deu media volta e dirixiuse á nai dos nenos, unha muller nova en pantalóns, cuxa cara era tan ancha e inocente coma un repolo, con pano verde atado con dúas puntas no alto da cabeza, como ore...