Saltar ao contido principal

Meu

Polo día saiu o sol e a neve desfíxose e converteuse en auga sucia. Finos reguiños de auga caían da pequena ventá –aberta á altura do ombreiro- que daba ao patio traseiro. Os coches pasaban pola rúa, salpicando. Oscurecía, fóra e dentro.
 El estaba no cuarto metendo roupa nunha maleta cando ela se lle arrimou á porta.
-Alégrome de que te vaias, alégrome de que te vaias! –dixo ela. Oíches!?
 El seguiu metendo cousas na maleta sen erguer a vista.
-Fillo de puta! Estou tan contenta de que te vaias! –e púxose a chorar. Nin sequera te atreves a mirarme á cara, non é? Entón viu a foto do bebé enriba da cama, e colleuna.
 El mirouna; ela secou os ollos e quedouse mirándoo, e despois deuse a volta e volveu para o salón.
-Devólveme iso.
-Colle as túas cousas e vaite –dixo ela.
 El non respondeu. Pechou a maleta, puxo o abrigo e mirou o dormitorio antes de apagar a luz. Despois saiu ao salón. Ela estaba de pé na cociña, co pequeno nos brazos.
-Quero o pequeno –dixo el.
-Estás tolo?
-Non, pero quero o neno. Mandarei a alguén para que lle recolla as súas cousas.
-Podes irte ao inferno! Non lle vas tocar a este neno.
 O bebé empezara a chorar, e ela quitoulle a manta que tiña arredor da cabeza.
-Ohh, ohh –dixo ela mirando o bebé.
 El foi cara ela.
-Polo amor de Deus! –dixo ela. Retrocedeu un paso cara dentro da cociña.
-Quero o neno.
-Fóra de aquí!
 Ela, ao velo achegarse, deuse a volta e tratou de protexer o bebé no recuncho de detrás da estufa.
 El estirou as mans polo pico da estufa e agarrou con forza o bebé.
-Sóltao –dixo.
-Apártate, apártate! –berroulle ela.
 O bebé, apretuxado, berraba. Na trifulca tiraron unha pequena maceta que colgaba detrás da estufa.
 El acorralouna contra a parede, para facer que soltase o bebé: agarraba o neno mentres cargaba todo o seu peso contra o brazo dela.
-Sóltao, dixo el.
-Non, dixo ela. Estalo mancando!
 El non volveu falar. Pola ventá da cociña non entraba ningunha luz. Case na total escuridade, el con unha man intentaba que ela abrise os dedos cos que apretaba e coa outra collía o bebé –que non paraba de chorar– por un brazo, cerca do ombreiro.
 Ela sentiu que se lle ían abrir os dedos, e que o bebé se lle ía das mans. “Non”, dixo para si, no momento no que o estaba soltando. Ía retelo; a aquel bebé cuxa cara gordiña lles miraba aos dous desde a foto que enriba da mesa. Agarrouno con forza do outro brazo. Rodeouno pola cintura e botouse para atrás.
 El non cedía. Sentiu que o bebé se lle ía das mans e tirou cara atrás con forza. Con moita forza.
 Así, o asunto quedou solucionado.

*Non digades por aí que puxen isto de Carver, que a lío, pero tiven unha hora libre na que non podía facer nada e deume por aí.

"Mine" in Furious Seasons And Other Stories Capra Press, 1977 and as “Popular Mechanics” in What We Talk About When We Talk About Love Knopf, 1981.

Etiquetas

Etiquetas:

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Disfraz

Yusuke Hanai Non teño nada claro por onde comezar os soños desta noite pasada porque foron moitos e lémbroos con unha perfección de ton positivo que me descolocou até a min mesmo. Descolocoume non polo positivo senón pola perfección—xa me entendedes, e porque tamén, a pesares de espertar entre eles e cambiar de postura na cama, volven a ter un fío que os conecta. Vou ser moi breve porque me apetece escribir pero non disto. Apetéceme escribir do xeito contrario a como escribo sobre os soños, aínda que tamén me encanta o que ten de creativo aproveitar ese estado de semi-inconsciencia neuronal de polas mañás no que todo na cabeza flúe moi rápido malia que non sexa polos camiños que se move normalmente. Ao que ía, o soño central, o penúltimo e que mellor lembro: era un paseo por unha vila galega de tamaño medio. Escapando un pouco do centro da vila subín por unhas costas cara algo que se vía feito cara a montaña. Semellaba un pouco o paseo cara a Cidade da Cultura. No medio da mont...
Publicar un comentario
Ler máis

sacar un soño do armario

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom...
Publicar un comentario
Ler máis

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.
Publicar un comentario
Ler máis