Saltar ao contido principal

Paterson de Jim Jarmusch

Atrás están xogando ao xadrez
Paterson de Jim Jarmusch é unha peli bastante boa. Salvo con cousas moi evidentes, eu son un crítico soft, polo que nunca vou dicir é mala ou regular. Onte vina e durmín e soñei moi ben. Durmín moi ben despois de que as dúas noites pasadas me enfeixaran nun estado onírico moi duro e que non é habitual en min. Espertei con antollo: ir cear ao Forno, enchernos cun bo tajín e cuscús e que Suso Carreira nos debuxe na mesa e nos faga uns trucos de maxia.

Paterson dá conta da semana de vida dun chofer de autobús que quere ser poeta ─esta é a recensión da película, se queredes podedes seguir lendo pero non me culpedes─. O chofer de autobús vai sempre á noite sacar o can a pasear e tomar unha caña mentres fala co dono. Ese bar é coma o Jazz&Beer, unha copia do Jazz&Beer e con toques do Fuco Lois. Pósters e recortes de prensa de concertos, xadrez de Miki na esquina da barra e outros xogando ao xadrez nunha mesa ou a parella que sempre discute (ía poñer “reñer” pero o OpenOffice sulíñama porque non a admite a RAE, malia que como indicou o doutor amigo de Ferreiravella casado en Meira e que aínda temos un Salgado en común, Benigno, reñer pode vir dunha regularización do latín vulgar de ringere (gruñir) polo que non estaría incorrecta, e incluso sei que hai por aí certa raíz indoeuropea *reng-).

O rapaz, que tamén se chama Paterson, vaia xogo, está sendo poeta e intentando ser convencido pola rapaza para que publique. Poetas somos todxs. Pero a min Jarmusch non mo conseguiu meter. Coma cos truquiños de neno dos soños da rapaza: ela cóntalle que soñou que ían ter fillos xemelgos e el desde aí non para de ver xemelgos en todos lados, e en planos e escenas sen delicadeza. Pasamos unha semana con el, a película é unha semana día a día. Sen máis. Coma unha escena violenta que hai un pouco sen sentido, desubicada, que me lembrou ao “amor vainos acabar fendendo” do Leo seguindo aos Joy Division e pouco máis.

Remata co Nagase Masatoshi (o de Mystery Train tamén con Jarmusch) que lle solta o de “condutor de autobús en Paterson... iso é moi poético”.

Se xa a vistes pasade de volvela a ver, pero se non a vistes aínda, védea, e despois falamos, poetas.

Puntuación: 2 Estrellas (para ti, mentres eu me tomo a 1906)

Etiquetas

Etiquetas:

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Disfraz

Yusuke Hanai Non teño nada claro por onde comezar os soños desta noite pasada porque foron moitos e lémbroos con unha perfección de ton positivo que me descolocou até a min mesmo. Descolocoume non polo positivo senón pola perfección—xa me entendedes, e porque tamén, a pesares de espertar entre eles e cambiar de postura na cama, volven a ter un fío que os conecta. Vou ser moi breve porque me apetece escribir pero non disto. Apetéceme escribir do xeito contrario a como escribo sobre os soños, aínda que tamén me encanta o que ten de creativo aproveitar ese estado de semi-inconsciencia neuronal de polas mañás no que todo na cabeza flúe moi rápido malia que non sexa polos camiños que se move normalmente. Ao que ía, o soño central, o penúltimo e que mellor lembro: era un paseo por unha vila galega de tamaño medio. Escapando un pouco do centro da vila subín por unhas costas cara algo que se vía feito cara a montaña. Semellaba un pouco o paseo cara a Cidade da Cultura. No medio da mont...
Publicar un comentario
Ler máis

sacar un soño do armario

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom...
Publicar un comentario
Ler máis

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.
Publicar un comentario
Ler máis