Saltar ao contido principal

Paterson de Jim Jarmusch

Atrás están xogando ao xadrez
Paterson de Jim Jarmusch é unha peli bastante boa. Salvo con cousas moi evidentes, eu son un crítico soft, polo que nunca vou dicir é mala ou regular. Onte vina e durmín e soñei moi ben. Durmín moi ben despois de que as dúas noites pasadas me enfeixaran nun estado onírico moi duro e que non é habitual en min. Espertei con antollo: ir cear ao Forno, enchernos cun bo tajín e cuscús e que Suso Carreira nos debuxe na mesa e nos faga uns trucos de maxia.

Paterson dá conta da semana de vida dun chofer de autobús que quere ser poeta ─esta é a recensión da película, se queredes podedes seguir lendo pero non me culpedes─. O chofer de autobús vai sempre á noite sacar o can a pasear e tomar unha caña mentres fala co dono. Ese bar é coma o Jazz&Beer, unha copia do Jazz&Beer e con toques do Fuco Lois. Pósters e recortes de prensa de concertos, xadrez de Miki na esquina da barra e outros xogando ao xadrez nunha mesa ou a parella que sempre discute (ía poñer “reñer” pero o OpenOffice sulíñama porque non a admite a RAE, malia que como indicou o doutor amigo de Ferreiravella casado en Meira e que aínda temos un Salgado en común, Benigno, reñer pode vir dunha regularización do latín vulgar de ringere (gruñir) polo que non estaría incorrecta, e incluso sei que hai por aí certa raíz indoeuropea *reng-).

O rapaz, que tamén se chama Paterson, vaia xogo, está sendo poeta e intentando ser convencido pola rapaza para que publique. Poetas somos todxs. Pero a min Jarmusch non mo conseguiu meter. Coma cos truquiños de neno dos soños da rapaza: ela cóntalle que soñou que ían ter fillos xemelgos e el desde aí non para de ver xemelgos en todos lados, e en planos e escenas sen delicadeza. Pasamos unha semana con el, a película é unha semana día a día. Sen máis. Coma unha escena violenta que hai un pouco sen sentido, desubicada, que me lembrou ao “amor vainos acabar fendendo” do Leo seguindo aos Joy Division e pouco máis.

Remata co Nagase Masatoshi (o de Mystery Train tamén con Jarmusch) que lle solta o de “condutor de autobús en Paterson... iso é moi poético”.

Se xa a vistes pasade de volvela a ver, pero se non a vistes aínda, védea, e despois falamos, poetas.

Puntuación: 2 Estrellas (para ti, mentres eu me tomo a 1906)
Etiquetas:

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.
Publicar un comentario
Ler máis

sacar un soño do armario

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom...
Publicar un comentario
Ler máis

comezo a meterme onde non me chaman

Nunca estiven de acordo en que meterse onde non te chaman fose malo. Ao contrario, as accións rompedoras, que marcaron a diferenza ou que cambiaron algo sempre estiveron protagonizadas por homes e mulleres que se meteron onde non os chamaban, porque pensaban que outra cousa era posible. No fondo, este blogue vai ser iso. Unha oportunidade para meterme onde non me chaman escribindo sobre libros, sobre soños ou sobre o tempo. Porque, coma Borges, eu tamén escribo para min, para os meus amigos e para atenuar o paso do tempo.
1 comentario
Ler máis