Paterson de Jim Jarmusch

Atrás están xogando ao xadrez

Paterson de Jim Jarmusch é unha peli bastante boa. Salvo con cousas moi evidentes, eu son un crítico soft, polo que nunca vou dicir é mala ou regular. Onte vina e durmín e soñei moi ben. Durmín moi ben despois de que as dúas noites pasadas me enfeixaran nun estado onírico moi duro e que non é habitual en min. Espertei con antollo: ir cear ao Forno, enchernos cun bo tajín e cuscús e que Suso Carreira nos debuxe na mesa e nos faga uns trucos de maxia.

Paterson dá conta da semana de vida dun chofer de autobús que quere ser poeta ─esta é a recensión da película, se queredes podedes seguir lendo pero non me culpedes─. O chofer de autobús vai sempre á noite sacar o can a pasear e tomar unha caña mentres fala co dono. Ese bar é coma o Jazz&Beer, unha copia do Jazz&Beer e con toques do Fuco Lois. Pósters e recortes de prensa de concertos, xadrez de Miki na esquina da barra e outros xogando ao xadrez nunha mesa ou a parella que sempre discute (ía poñer “reñer” pero o OpenOffice sulíñama porque non a admite a RAE, malia que como indicou o doutor amigo de Ferreiravella casado en Meira e que aínda temos un Salgado en común, Benigno, reñer pode vir dunha regularización do latín vulgar de ringere (gruñir) polo que non estaría incorrecta, e incluso sei que hai por aí certa raíz indoeuropea *reng-).

O rapaz, que tamén se chama Paterson, vaia xogo, está sendo poeta e intentando ser convencido pola rapaza para que publique. Poetas somos todxs. Pero a min Jarmusch non mo conseguiu meter. Coma cos truquiños de neno dos soños da rapaza: ela cóntalle que soñou que ían ter fillos xemelgos e el desde aí non para de ver xemelgos en todos lados, e en planos e escenas sen delicadeza. Pasamos unha semana con el, a película é unha semana día a día. Sen máis. Coma unha escena violenta que hai un pouco sen sentido, desubicada, que me lembrou ao “amor vainos acabar fendendo” do Leo seguindo aos Joy Division e pouco máis.

Remata co Nagase Masatoshi (o de Mystery Train tamén con Jarmusch) que lle solta o de “condutor de autobús en Paterson... iso é moi poético”.

Se xa a vistes pasade de volvela a ver, pero se non a vistes aínda, védea, e despois falamos, poetas.

Puntuación: 2 Estrellas (para ti, mentres eu me tomo a 1906)

Comentarios

Publicacións populares deste blog

partida pendente

Hoxe está sendo un día estraño, ou está acabando de ser, 10% día / 90% noite. Pasei moito tempo para esta frase. 100% noite. Había xa un par de semanas que non vía a Miqui, ao irse de vacacións coa nena grande, a nena pequena e na espera de alguén máis, :D , hoxe xa se facía un pouco obrigado. Tres rápidas ao xadrez, dous cafés con xeo e apareceu ela polo Jazz, moi innecesariamente: ─Cóbrame aí o café do de Meira. ─Ten pago ─mentira válida, eficiente, óptima pola parte de Miqui. ─Deixa, Miqui, e cóbrame a min todo. Bota un Black Label para ti, outro para min e coloca para a seguinte, saes ti ─excedín en cortesía e enchedura de peito. Notei que ela me miraba revirado pero asumía de xeito diplomático a invitación. Colleu o Progreso e pasou a sentarse ao lado do curruncho onde acaba a barra e onde sempre se xoga ao xadrez. Soaba Donovan e iso envolvía a cousa semi-tensa, afrouxada polos acordes suaves do escocés. Miqui abriu coa de Larsen para fianchetar axiña. A min non me gustou pero ...

Ler máis

Soños 6-12-2016: Adestramento co Meira e feira de produtos da terra

Esta noite é a clásica de que espertas ás 5 da mañá coma quen xa durmiu todo o que tiña que durmir. Lémbrome dos soños ata ese espertar, e logo erguinme ás 8 con outros tres ou catro soños máis breves, dos que non vou dar conta porque son bastante irrelevantes e non aportan nada aquí (aínda que a min si que me aportan o durmir xenial). Os argumentos centrais dos soños desta noite son, por unha banda, un adestramento na Lomba co Meira FC no que había moita tensión entre nós e unha feira de produtos da terra cun final moi de ficción e duro. Comezo polo primeiro. Estabamos adestrando unha noite na Lomba, e logo duns exercicios comezamos unha pachanga entre nós. O campo estaba bastante embarrado, as cousas non saían e custaba moverse. Habíamos moita xente alí, todos vestidos de escuro, e eu a moita xente non a coñecía, incluso había xente de Pol, da Pontenova e doutros países. Eu estaba bastante fóra de forma e xogando de medio centro non daba feito, polo que pedín irme para a porter...

Ler máis

Soños 22-11-2016 (Concertos)

1-(Foi o soño máis longo e do que case me esquezo, e si, tal e como indicaba a opción 3 da pizarra, sobre Concertos!) Era un concerto dun rapaz multiinstrumentista que fisicamente se parecía moito a Yonlu pero máis rockeiro, con pendentes e roupa de coiro, con orixes en Meira pero que tiveran que marchar fóra (non sei exactamente a onde), no que incluso o pai cantaba, e que tivo algún fallo de son. O rapaz semellaba ter definida claramente a súa homosexualidade, e ser a través da música un defensor, xa que no concerto abundaban rapaces de entre 14 e 18 anos, vestidos de rockeiros, collidos da man, bicándose... etc. O concerto era espectacular, facíase en varios sitios arredor da igrexa. Comezaba na praza do convento, co seu posto no centro da praza e proxeccións xigantes sobre a cara traseira lateral alta da igrexa (a do campanario). As proxeccións eran impresionantes, en 3D xeniais. Logo de bastante concerto, pasaba a unha fase de cancións máis paradas onde se poñía na praza pequena ...

Ler máis

Onde non me chaman

Buscar neste blog