Cando falo de Pessoa a xente aproveita para pedir outras tomas

Pessoa á miña idade

Polo meu 27 aniversario, o pasado 27 de decembro, agasallábanme cun libriño que así, a priori, me meteu medo: Parecia não pisar o chão. Treze ensaios sobre as vidas de Fernando Pessoa. Vaia, meteume medo a priori e a posteriori. Explícome.

A figura de Pessoa (e digo ben, figura, porque da persoa nada coñecín salvo saber que estiven tomando café e licores nos mesmos bares que el frecuentaba). Teño adentado pouco as súas letras porque preferín somerxerme na construción de todo o universo que rodeaba aos heterónimos que escribían e vivían por el.

Ao final, decateime que Pessoa tamén foi pessoa. Un oficinista, coma Kafka. Realmente hai máis escritores oficinistas que panadeiros, creo.

O caso é que Carlos Taibo, no libriño que me agasallaron, vai desmontando as diferentes biografías e estudos feitos sobre o lisboeta para cambiar a perspectiva e darnos un cariz humano dun escritor que non viviu no seu tempo. Viviu nos bares, polo que non lle fixo falta ler moito para ser un dos maiores poetas en lingua romance da historia. Porque para contar algo hai que vivir. Parecía non pisar o chan, pero pisábao cada día.

Non sei a que veu hoxe escribir isto. Tomádeo como unha valoración de 4 estrelas sobre 5 desas que fan nas revistas dominicais. Serei feliz se alguén lle bota un ollo ao libriño por culpa miña.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Disfraz

Yusuke Hanai Non teño nada claro por onde comezar os soños desta noite pasada porque foron moitos e lémbroos con unha perfección de ton positivo que me descolocou até a min mesmo. Descolocoume non polo positivo senón pola perfección—xa me entendedes, e porque tamén, a pesares de espertar entre eles e cambiar de postura na cama, volven a ter un fío que os conecta. Vou ser moi breve porque me apetece escribir pero non disto. Apetéceme escribir do xeito contrario a como escribo sobre os soños, aínda que tamén me encanta o que ten de creativo aproveitar ese estado de semi-inconsciencia neuronal de polas mañás no que todo na cabeza flúe moi rápido malia que non sexa polos camiños que se move normalmente. Ao que ía, o soño central, o penúltimo e que mellor lembro: era un paseo por unha vila galega de tamaño medio. Escapando un pouco do centro da vila subín por unhas costas cara algo que se vía feito cara a montaña. Semellaba un pouco o paseo cara a Cidade da Cultura. No medio da mont...

Ler máis

sacar un soño do armario

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom...

Ler máis

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.

Ler máis

Onde non me chaman

Buscar neste blog