Cando sexas vella e gris

W. B. Yeats pensaba ir a Innisfree e plantar nove regos de fabas. Era novo e tiña esa ilusión, esa terra prometida. Eu o sábado estiven montando o invernadoiro en Crecente, comezou a orballar e sentín tamén algo poético.

Na época na que Yeats escribiu Lake Isle of Innisfree, con vintepouquiños anos, o dublinés era desa clase de poetas que saben que a beleza pode aparecer nun instante non descrito aínda, pero que hai que revelar, porque ese é o compromiso do ser humano co misterio.

O mesmo Yeats, que sabía do poder deses instantes, ficou namorado (ou co corazón roto, que vén sendo o mesmo) un único intre que durou toda a súa vida. É o poeta do desamor porque o digo eu. Un dos últimos románticos de verdade. Un patriota de cando se podía ser poeta e político ao mesmo tempo. Escribir versos e arengas soberanistas na mesma tarde.

Aproximadamente cando cumpriu a idade que eu teño agora escribiu o poema Cando sexas vella, que traducín libremente e non necesita explicación:

Cando sexas vella e gris e esteas adormecida

e cabeceando diante da lareira, colle este libro,

leo lentamente e soña coa suave mirada

que antes tiñan os teus ollos e as súas profundas sombras.

Cantos amaron os teus momentos de alegre graza

e amaron a túa beleza con verdadeiro ou falso amor,

mais só un home amou a túa alma peregrina

e amou os sufrimentos da túa cambiante cara.

E inclinada diante das alumeantes brasas

murmura, un pouco triste, como escapou o amor

e pasou polos cumios das altas montañas

e entre unha morea de estrelas ocultou o seu rostro.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

partida pendente

Hoxe está sendo un día estraño, ou está acabando de ser, 10% día / 90% noite. Pasei moito tempo para esta frase. 100% noite. Había xa un par de semanas que non vía a Miqui, ao irse de vacacións coa nena grande, a nena pequena e na espera de alguén máis, :D , hoxe xa se facía un pouco obrigado. Tres rápidas ao xadrez, dous cafés con xeo e apareceu ela polo Jazz, moi innecesariamente: ─Cóbrame aí o café do de Meira. ─Ten pago ─mentira válida, eficiente, óptima pola parte de Miqui. ─Deixa, Miqui, e cóbrame a min todo. Bota un Black Label para ti, outro para min e coloca para a seguinte, saes ti ─excedín en cortesía e enchedura de peito. Notei que ela me miraba revirado pero asumía de xeito diplomático a invitación. Colleu o Progreso e pasou a sentarse ao lado do curruncho onde acaba a barra e onde sempre se xoga ao xadrez. Soaba Donovan e iso envolvía a cousa semi-tensa, afrouxada polos acordes suaves do escocés. Miqui abriu coa de Larsen para fianchetar axiña. A min non me gustou pero ...

Ler máis

Soños 6-12-2016: Adestramento co Meira e feira de produtos da terra

Esta noite é a clásica de que espertas ás 5 da mañá coma quen xa durmiu todo o que tiña que durmir. Lémbrome dos soños ata ese espertar, e logo erguinme ás 8 con outros tres ou catro soños máis breves, dos que non vou dar conta porque son bastante irrelevantes e non aportan nada aquí (aínda que a min si que me aportan o durmir xenial). Os argumentos centrais dos soños desta noite son, por unha banda, un adestramento na Lomba co Meira FC no que había moita tensión entre nós e unha feira de produtos da terra cun final moi de ficción e duro. Comezo polo primeiro. Estabamos adestrando unha noite na Lomba, e logo duns exercicios comezamos unha pachanga entre nós. O campo estaba bastante embarrado, as cousas non saían e custaba moverse. Habíamos moita xente alí, todos vestidos de escuro, e eu a moita xente non a coñecía, incluso había xente de Pol, da Pontenova e doutros países. Eu estaba bastante fóra de forma e xogando de medio centro non daba feito, polo que pedín irme para a porter...

Ler máis

Soños 22-11-2016 (Concertos)

1-(Foi o soño máis longo e do que case me esquezo, e si, tal e como indicaba a opción 3 da pizarra, sobre Concertos!) Era un concerto dun rapaz multiinstrumentista que fisicamente se parecía moito a Yonlu pero máis rockeiro, con pendentes e roupa de coiro, con orixes en Meira pero que tiveran que marchar fóra (non sei exactamente a onde), no que incluso o pai cantaba, e que tivo algún fallo de son. O rapaz semellaba ter definida claramente a súa homosexualidade, e ser a través da música un defensor, xa que no concerto abundaban rapaces de entre 14 e 18 anos, vestidos de rockeiros, collidos da man, bicándose... etc. O concerto era espectacular, facíase en varios sitios arredor da igrexa. Comezaba na praza do convento, co seu posto no centro da praza e proxeccións xigantes sobre a cara traseira lateral alta da igrexa (a do campanario). As proxeccións eran impresionantes, en 3D xeniais. Logo de bastante concerto, pasaba a unha fase de cancións máis paradas onde se poñía na praza pequena ...

Ler máis

Onde non me chaman

Buscar neste blog