Cando sexas vella e gris

W. B. Yeats pensaba ir a Innisfree e plantar nove regos de fabas. Era novo e tiña esa ilusión, esa terra prometida. Eu o sábado estiven montando o invernadoiro en Crecente, comezou a orballar e sentín tamén algo poético.

Na época na que Yeats escribiu Lake Isle of Innisfree, con vintepouquiños anos, o dublinés era desa clase de poetas que saben que a beleza pode aparecer nun instante non descrito aínda, pero que hai que revelar, porque ese é o compromiso do ser humano co misterio.

O mesmo Yeats, que sabía do poder deses instantes, ficou namorado (ou co corazón roto, que vén sendo o mesmo) un único intre que durou toda a súa vida. É o poeta do desamor porque o digo eu. Un dos últimos románticos de verdade. Un patriota de cando se podía ser poeta e político ao mesmo tempo. Escribir versos e arengas soberanistas na mesma tarde.

Aproximadamente cando cumpriu a idade que eu teño agora escribiu o poema Cando sexas vella, que traducín libremente e non necesita explicación:

Cando sexas vella e gris e esteas adormecida

e cabeceando diante da lareira, colle este libro,

leo lentamente e soña coa suave mirada

que antes tiñan os teus ollos e as súas profundas sombras.

Cantos amaron os teus momentos de alegre graza

e amaron a túa beleza con verdadeiro ou falso amor,

mais só un home amou a túa alma peregrina

e amou os sufrimentos da túa cambiante cara.

E inclinada diante das alumeantes brasas

murmura, un pouco triste, como escapou o amor

e pasou polos cumios das altas montañas

e entre unha morea de estrelas ocultou o seu rostro.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Disfraz

Yusuke Hanai Non teño nada claro por onde comezar os soños desta noite pasada porque foron moitos e lémbroos con unha perfección de ton positivo que me descolocou até a min mesmo. Descolocoume non polo positivo senón pola perfección—xa me entendedes, e porque tamén, a pesares de espertar entre eles e cambiar de postura na cama, volven a ter un fío que os conecta. Vou ser moi breve porque me apetece escribir pero non disto. Apetéceme escribir do xeito contrario a como escribo sobre os soños, aínda que tamén me encanta o que ten de creativo aproveitar ese estado de semi-inconsciencia neuronal de polas mañás no que todo na cabeza flúe moi rápido malia que non sexa polos camiños que se move normalmente. Ao que ía, o soño central, o penúltimo e que mellor lembro: era un paseo por unha vila galega de tamaño medio. Escapando un pouco do centro da vila subín por unhas costas cara algo que se vía feito cara a montaña. Semellaba un pouco o paseo cara a Cidade da Cultura. No medio da mont...

Ler máis

sacar un soño do armario

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom...

Ler máis

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.

Ler máis

Onde non me chaman

Buscar neste blog