Cando sexas vella e gris

W. B. Yeats pensaba ir a Innisfree e plantar nove regos de fabas. Era novo e tiña esa ilusión, esa terra prometida. Eu o sábado estiven montando o invernadoiro en Crecente, comezou a orballar e sentín tamén algo poético.

Na época na que Yeats escribiu Lake Isle of Innisfree, con vintepouquiños anos, o dublinés era desa clase de poetas que saben que a beleza pode aparecer nun instante non descrito aínda, pero que hai que revelar, porque ese é o compromiso do ser humano co misterio.

O mesmo Yeats, que sabía do poder deses instantes, ficou namorado (ou co corazón roto, que vén sendo o mesmo) un único intre que durou toda a súa vida. É o poeta do desamor porque o digo eu. Un dos últimos románticos de verdade. Un patriota de cando se podía ser poeta e político ao mesmo tempo. Escribir versos e arengas soberanistas na mesma tarde.

Aproximadamente cando cumpriu a idade que eu teño agora escribiu o poema Cando sexas vella, que traducín libremente e non necesita explicación: 

Cando sexas vella e gris e esteas adormecida

e cabeceando diante da lareira, colle este libro,

leo lentamente e soña coa suave mirada

que antes tiñan os teus ollos e as súas profundas sombras.

Cantos amaron os teus momentos de alegre graza

e amaron a túa beleza con verdadeiro ou falso amor,

mais só un home amou a túa alma peregrina

e amou os sufrimentos da túa cambiante cara.

E inclinada diante das alumeantes brasas

murmura, un pouco triste, como escapou o amor

e pasou polos cumios das altas montañas

e entre unha morea de estrelas ocultou o seu rostro.