Saltar ao contido principal

A veces corro


Na miña segunda subida á Serra de Meira

Sabía que o estaba facendo ben. Sen nunca telo como unha obsesión, adoecía cada día por saír ao monte unha, dúas, tres horas. Mais todo empezou como empeza todo, incluso o amor, cunha pequena punzada. Notas que unha das molestias tarda en desaparecer máis có resto. Non importa, un par de horas máis tarde, ao final da saída, nin sequera o lembras. Pero a seguinte semana, xa non se vai a dor completamente.

Isto non che impide cambiar a túa rutina, pero xa sentes esa molestia todo o tempo. Pronto xa non sae da túa cabeza e próbaste no monte: saltas aquel regato, baixas a fondo unha pendente, escalas entre os penedos. Un ou dous días despois ves que empezas a coxear, a dor non se marchou e por fin te enfrontas coa primeira decisión: paro de correr? Estou a volverme un vago ou é unha razón lexítima para parar? Merda, fai bo tempo, quero subir a serra!

Agora, as miñas motivacións para correr de cando ía polo asfalto cambiaron moito (tamén por golpes da vida moitas outras motivacións cambiaron) e estar en forma é menos importante que as cimas das montañas, polo que é difícil motivarme para pasar horas nun ximnasio ou na elíptica, pero o que si notei é que ás veces simplemente necesito descansar. Agora, sei que cando o meu corpo se dana é por empuxar demasiado forte durante demasiado tempo. Aprendín iso, que cando non poida correr, descansarei de verdade.

Cando pasas de correr 2 ó 3 horas ao día a non correr, hai algúns desequilibrios químicos no cerebro. Os primeiros días sen correr fixéronme chegar a un estado moi depresivo que derivou en moitos outros problemas. Con todo, aprendín que se o acepto e supero estar mal un par de días, acabo vivindo un efecto rebote que me permite estar disposto a facer cousas, mesmo se iso só significa saír de casa e interactuar con outras persoas, amigos que me teñen que aturar en conversas nas que só saen temas como calzado minimalista, potencia nas subidas, quilómetros semanais… Agora canalizarei este efecto rebote nos exercicios de recuperación para volver a correr canto antes.

Comecei a fase de recuperación. Teño un feixe de exercicios básicos para a recuperación e mellorar a propiocepción co meu xeonllo danado. Non me gustan e ademais requiren atención e dedicación, pero funcionan. Ademais prodúcenme a sensación de facerme crer que traballo para recuperarme cada día. Parte do emocional nunha lesión é sentirte unha vítima, así que traballar na miña rehabilitación axúdame a sentirme proactivo. Agora tomo ademais algún complemento de extractos naturais para mellorar o funcionamento de articulacións, cartílagos e tendóns. Din que o resultado se nota á larga pero a min, placebo ou non, xa creo que me empeza a afectar despois dunha semana.
 
Vou ir con calma, tratar de facelo ben. Quero chegar ao outono podendo desfrutar do que hai uns meses calmaba os meus ánimos polos incribles montes e fragas que aínda quedan no noso marabilloso país.

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Disfraz

Yusuke Hanai Non teño nada claro por onde comezar os soños desta noite pasada porque foron moitos e lémbroos con unha perfección de ton positivo que me descolocou até a min mesmo. Descolocoume non polo positivo senón pola perfección—xa me entendedes, e porque tamén, a pesares de espertar entre eles e cambiar de postura na cama, volven a ter un fío que os conecta. Vou ser moi breve porque me apetece escribir pero non disto. Apetéceme escribir do xeito contrario a como escribo sobre os soños, aínda que tamén me encanta o que ten de creativo aproveitar ese estado de semi-inconsciencia neuronal de polas mañás no que todo na cabeza flúe moi rápido malia que non sexa polos camiños que se move normalmente. Ao que ía, o soño central, o penúltimo e que mellor lembro: era un paseo por unha vila galega de tamaño medio. Escapando un pouco do centro da vila subín por unhas costas cara algo que se vía feito cara a montaña. Semellaba un pouco o paseo cara a Cidade da Cultura. No medio da mont...
Publicar un comentario
Ler máis

sacar un soño do armario

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom...
Publicar un comentario
Ler máis

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.
Publicar un comentario
Ler máis