12_06 Proporción de calcetíns vs. gallumbos

Esta mañá espertei lembrando os soños de onte. Non todos, só dous. Xa onte pasei o día con eles na cabeza pero non entendín moi ben por que duran até esta mañá porque o que máis me preocupaba a primeira hora de hoxe era a diferenza de volume (e número) entre gallumbos e calcetíns que teño. É unha desigualdade bastante inexplicable: de compralos soltos compro un e un, e se veñen por parellas ou de tres en tres, igualiño; un pack de gallumbos e outro de calcetíns. Por iso debería estar a cousa bastante igualada no tocante ao número malia que a respecto da combinación entre uns e outros... Si, cando pillo de tres en tres case seguro que dous gallumbos e dous calcetíns do pack encaixan e pegan moi ben uns cos outros pero o par que queda son día e noite, azul e negro, vermello e laranxa. Pero o que máis me preocupaba, como dixen, non era que non combinasen, era a desproporción do alto número de calcetíns a respecto dos gallumbos. Os calcetíns gástanse, rompen, saes por aí e sácalos para calquera cousa e alá quedan... pero os gallumbos? Hai tempo que non son dos que vai deixando diso polas casas das demais...

Un dos soños era, facendo un resumo de argumento total, sobre como lle explicaba a unha rapaza as técnicas e recursos para correr. O outro era bonito e algo desconcertante. Montaba un posto de doces artesáns nunha feira de artesanía (ou algo así) en Meira, e todos os meus produtos eran de colores: azuis, vermellos, amarelos. Ía por aí coa bandexa regalando croissants e recibín a opinión dunha amiga e dun amigo: estaban boísimos (ah, por certo, xa lles contei o soño co que non se vai facer realidade e non me pillaredes facendo iso!). Entón confiei moitísimo nas miñas posibilidades e espertei. Eran as 6 da mañá e ás 8 tiña que estar en Chantada e pensei nos croissants, nas cores e nas galletas.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Disfraz

Yusuke Hanai Non teño nada claro por onde comezar os soños desta noite pasada porque foron moitos e lémbroos con unha perfección de ton positivo que me descolocou até a min mesmo. Descolocoume non polo positivo senón pola perfección—xa me entendedes, e porque tamén, a pesares de espertar entre eles e cambiar de postura na cama, volven a ter un fío que os conecta. Vou ser moi breve porque me apetece escribir pero non disto. Apetéceme escribir do xeito contrario a como escribo sobre os soños, aínda que tamén me encanta o que ten de creativo aproveitar ese estado de semi-inconsciencia neuronal de polas mañás no que todo na cabeza flúe moi rápido malia que non sexa polos camiños que se move normalmente. Ao que ía, o soño central, o penúltimo e que mellor lembro: era un paseo por unha vila galega de tamaño medio. Escapando un pouco do centro da vila subín por unhas costas cara algo que se vía feito cara a montaña. Semellaba un pouco o paseo cara a Cidade da Cultura. No medio da mont...

Ler máis

sacar un soño do armario

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom...

Ler máis

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.

Ler máis

Onde non me chaman

Buscar neste blog