Saltar ao contido principal

Pensar

Esta noite en vez de soñar, pensei.
Pensei nos antollos, no cebiche e nunha boa cervexa. Durmín fóra e sooume a alarma do móbil agora, cando xa estou na casa escribindo. Pensei no ruído das persianas nas rúas da cidade ás horas nas que quere saír o sol e non dá feito. Néboa fina a da culpa. Pensei en se era feira ou sen feira. Pensei na tortilla de Moha, nun xadrez e un ron con Juan Carlos. Pensei nas noites do verán. No poder dun abrazo a tempo. No diferente que olen as mañás de Meira ás da Barrela. Sentín fame. Pensei na música que soaba cando fun pedir as últimas. Pensei no Cádavo, en ir contigo á Fontaneira. Unha pega que vén roubar noces aínda que non as dá comido, pero róubaas igual. Pensei en que el e ela as últimas etapas igual as fan do Primitivo. En saber como vai acabar unha historia cando aínda non está máis que empezada. Pensei en sentir frío cando estás fervendo. Na suavidade dun xemido feble. Durmir cos calcetíns postos. E pensei un pouco no ben que se sinte un cando todo está envolto en néboa quente, fume doce. Volvín a sentir fame. Que recorrente. Pensei en canto falamos de amor onte. Tamén algo de queixo e de mariñeiras. De celos. Vou por unha cervexa. Quero que isto acabe rápido. Bolo preñado. “Recuerdo de Coristanco”. Mordiscos entre grolos. Pensei no Whatsapp, na foto de perfil. Pensei en ir andar, en millo entre eucaliptos e no vermello dos tomates da horta de Crecente. Pensei nunha bicicleta e un chaleco fosforescente cando lle dan as luces. Pasoume a fame,entre frase e frase tres cancións, e considerei de novo a posibilidade do Camiño Primitivo. Pensei en Hendrix. Pensei en 26 eólicos dos que só se move un. O resto parados. E non o pensei: vinos. Pensei na boa idea do vaso conxelado albergando a cervexa. Pensei en que me van repetir os liscos. Pensei na Patria. Pensei nos paxaros que entraron na oficina. No poético e nobre de ter ás e non querer voar. Eructo. Tres páxinas abertas ao mesmo tempo pero canción só dá soado unha. Ti aínda non espertaches. Pensei en Santi, en luns, en sorrisos. A fame non se foi de todo e pode que polo medio retoque unha foto, paquete Adobe por medio. Un novo obxectivo. Un tele 300mm. She said. Castro-Carballedo. Bubaíño. Ela. Ten moi bo viño. Gústame a mencía vella. Pequena e apretada. “Ti tamén es pequeno e apretado”. Repítenme os liscos. Soan as campás das 12. Só na miña cabeza. Oír non se oen. Radar Love. Algo máis de liscos. Gardar como.... paso de gardar. Que Suso nos faga adormecer outra vez pero sen trucos.

Etiquetas

Etiquetas:

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Disfraz

Yusuke Hanai Non teño nada claro por onde comezar os soños desta noite pasada porque foron moitos e lémbroos con unha perfección de ton positivo que me descolocou até a min mesmo. Descolocoume non polo positivo senón pola perfección—xa me entendedes, e porque tamén, a pesares de espertar entre eles e cambiar de postura na cama, volven a ter un fío que os conecta. Vou ser moi breve porque me apetece escribir pero non disto. Apetéceme escribir do xeito contrario a como escribo sobre os soños, aínda que tamén me encanta o que ten de creativo aproveitar ese estado de semi-inconsciencia neuronal de polas mañás no que todo na cabeza flúe moi rápido malia que non sexa polos camiños que se move normalmente. Ao que ía, o soño central, o penúltimo e que mellor lembro: era un paseo por unha vila galega de tamaño medio. Escapando un pouco do centro da vila subín por unhas costas cara algo que se vía feito cara a montaña. Semellaba un pouco o paseo cara a Cidade da Cultura. No medio da mont...
Publicar un comentario
Ler máis

sacar un soño do armario

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom...
Publicar un comentario
Ler máis

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.
Publicar un comentario
Ler máis