O neno que sentaba a ler nunha caixa de cervexas

Hai dúas semanas no Jazz&Beer puxémonos deberes despois de chegar a unha conclusión (que foi pena que fose nosa, e non de Darío Villanueva): Ánxel Fole sería Nóbel de non ser galego. Foi unha conclusión que levou unhas cantas voltas, unhas cantas análises, unha escapada á casa para traer a edición comentada que fixo con esmero Claudio Rodríguez Fer, vernos metidos nas 10 da noite aínda abrazados estruturalmente até que houbo que acudir aos franceses, sempre eles, e mirar desde o prisma do Grado cero da escritura de Barthes a perfección, pureza e autenticidade do relato en Fole. Non nos cremos Bloom porque sabemos que o canon está errado. É Fole menos ca Alice Munro?

A min de deberes tocáronme Sherwood Anderson e Bruce Chatwin, un americano do centro norte, de Ohio, co impresionante libro de contos Winesbourg, Ohio, pura gozada, o outro inglés de Sheffield, fabulador de historias e home viaxado, un Cunqueiro que á historia lle amecía outra metade e media.

Eu de deberes puxen esta vez cousas da casa. A un castigueino cunha das novelas máis importantes da literatura universal do século XX, A esmorga, da que pouco máis teño que dicir dela que este ano se está a facer a película desde aquí, dirixida por Ignacio Vilar e da que espero moito, e de que de haberse traducido en tempo a inglés estaríamos falando dun libro a estudar en occidente do mesmo xeito que estudamos a outros dominadores da trama coma Joyce.

A outro pensaba castigalo cun libriño que me desbrozou a cabeza de delicioso que foi cando tiña apenas consciencia literaria e que me prestaron en manuscrito, De sonos e derribos, publicado en Galaxia como Memoria de derribos, do meu querido Miguel Anxo Murado, que desfai un Lugo do alcalde López Wittgenstein. Cal foi o motivo de que quixese facer isto? Seguramente as catro VollDamms que ían fixeron cruzarse algún cabo na cabeza e si, o Wittgenstein do que había uns momentos falaramos da súa mochila e da histórica grúa que leva décadas en Campo Castelo puxeron fácil a asociación.

Ao final decidinme por Ruído, relatos de guerra, se cadra un dos libros de relatos de escritores galegos actuais que me ten máis miolo, máis de todo, e que recordo cun cariño especial cando quen o escribiu llo deu a un neno de 11 anos que estaba sentado a ler nun curruncho do bar da Flor, sentado sobre un Progreso dobrado para apoiar o cu enriba dunha caixa de cervexas.

Ese neno hoxe escribe isto e mañá terá nova cita para ver como resultaron os deberes. Mañá toca cine, a ver tamén que me mandan para a casa.