Esta noite pasada quería soñar con
cousas que non soñei. Non obstante, descubrín en soños outra
Meira. Unha das cousas que máis me gusta de ter nacido detrás dun
bar é poder escoitar desde neno todas as historias que a xente
contaba. A primeira moto que chegou a Meira. O primeiro autobús. O
primeiro coche. As primeiras saídas nocturnas en coche da xuventude,
con 8 rapaces nun 600, o condutor sen carné. Creo que onte no soño
fixen unha recompilación de todo iso e deille unha gran volta
propia. Onde están os Pepes (lembrades antes do edificio aquela
casoa tan grande que facía esquina?) pois había un gran
ultramarinos que daba abasto á cantidade de carros e autobuses que
pasaban do centro de Lugo en dirección á Mariña e viceversa.
Daquela en Meira cada baixo dunha casa era unha taberna e cada piso
de arriba unha pensión. Houbo máis de tres ducias de tabernas,
segundo me teñen contado. No soño era o mesmiño pero con unha gran
diferenza: que pola beira da estrada Nacional circulaba un tren de
proximidade, que unía Lugo con Meira, con Vilaoudriz, Vilameá e
Ribadeo. (Moita coincidencia de Dios que hoxe me dese de baixar por
aí). É un soño inmenso, do que aquí só podo deixar o argumento.
Mañá madrugo e quero deixar sitio para o de hoxe.
Hoxe está sendo un día estraño, ou está acabando de ser, 10% día / 90% noite. Pasei moito tempo para esta frase. 100% noite. Había xa un par de semanas que non vía a Miqui, ao irse de vacacións coa nena grande, a nena pequena e na espera de alguén máis, :D , hoxe xa se facía un pouco obrigado. Tres rápidas ao xadrez, dous cafés con xeo e apareceu ela polo Jazz, moi innecesariamente: ─Cóbrame aí o café do de Meira. ─Ten pago ─mentira válida, eficiente, óptima pola parte de Miqui. ─Deixa, Miqui, e cóbrame a min todo. Bota un Black Label para ti, outro para min e coloca para a seguinte, saes ti ─excedín en cortesía e enchedura de peito. Notei que ela me miraba revirado pero asumía de xeito diplomático a invitación. Colleu o Progreso e pasou a sentarse ao lado do curruncho onde acaba a barra e onde sempre se xoga ao xadrez. Soaba Donovan e iso envolvía a cousa semi-tensa, afrouxada polos acordes suaves do escocés. Miqui abriu coa de Larsen para fianchetar axiña. A min non me gustou pero ...
Comentarios
Publicar un comentario