Saltar ao contido principal

Soños 14-12-2016: "Accidente" de camión no cruce para Riotorto

Tiven unha mala noite e erguinme con algo de dor de cabeza. Só lembro un par de soños. Coma sempre, un bastante longo que foi pasando por diferentes fases, escenas, ideas e intencións, e que eu seguramente asocio coma un único soño ao espertar de xeito definitivo, cando máis parecen diferentes soños pequeniños nos que polo medio hai semi-espertares que lle dan unha continuidade ao argumento (iso que a tantos, cando escribimos, nos rebenta a cabeza).

Esta vez o principal conglomerado da acción desenvolvíase arredor do Eo cando xa baixa da serra cara a Pontenova e comeza a dividir Galiza e Asturias, ou Galiza e esa parte de Asturias que falan mellor galego ca na metade do outro lado do Eo (en fin...). A escena centrábase nunha feira, unha feira tradicional, na que a xente de 50-60 anos vendía cousas a xente de 65-80 anos. Eu non tiña nada que comprar nin nada que vender, só ía dar unha volta e ver o que había, polo que o que máis me interesaba era atoparme con alguén. Alí atopei un coñecido ferreiro que me foi contando o que ofrecían en cada un dos diversos postos. Había cousas interesantísimas e fun todo ese cacho de soño devecendo por traer algo para Meira. A mañá foi pasando e decidimos ir a xantar a algún lado polo que nos puxemos a camiñar e ao pouco xa pasaramos a Órrea e estabamos no cruce para coller cara Riotorto (o motivo polo que se o que queríamos era ir xantar a Riotorto e fomos até o Marco de Álvare nin o sei eu nin o saberá ninguén). O caso é que paramos no cruce un anaco e comezamos a sentir un ruído moi intenso con derrapes, fortes bucinazos, até que vimos vir cara nós, totalmente descontrolado, un camión moi grande con morro estilo americano, e conseguín ver que quen conducía era un coñecido. Atravesouse no asfalto e foise cara un desnivel enorme. Tememos o peor, pero cando nos asomamos ao barranco comprobamos como estaba perfectamente xa que caera sobre unha nave industrial de tellado plano e alí andaba dando voltas. Viunos e saudou.

Entón comezamos a subir pero resulta que xa estabamos en Riotorto e viñamos cara aquí. Toda a xente estaba ás portas da súa casa ou polos balcóns e fiestras. Semellaba que alí ía pasar algo. Viñamos cara Espasande e a tensión e a expectativa eran moi altas. De súpeto, aparecemos vestidos de roupa de correr, na cabeza viseira Buff® e nos pés as New Balance® minimalistas de Krupicka. Ese foi o regreso a Meira, correndo, como eu facía hai uns anos. Comezando a baixar, entre o cruce de Piñeiro e a casa de Perán, espertei.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.

sacar un soño do armario

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom...

comezo a meterme onde non me chaman

Nunca estiven de acordo en que meterse onde non te chaman fose malo. Ao contrario, as accións rompedoras, que marcaron a diferenza ou que cambiaron algo sempre estiveron protagonizadas por homes e mulleres que se meteron onde non os chamaban, porque pensaban que outra cousa era posible. No fondo, este blogue vai ser iso. Unha oportunidade para meterme onde non me chaman escribindo sobre libros, sobre soños ou sobre o tempo. Porque, coma Borges, eu tamén escribo para min, para os meus amigos e para atenuar o paso do tempo.