Tiven unha mala
noite e erguinme con algo de dor de cabeza. Só lembro un par de
soños. Coma sempre, un bastante longo que foi pasando por diferentes
fases, escenas, ideas e intencións, e que eu seguramente asocio coma
un único soño ao espertar de xeito definitivo, cando máis parecen
diferentes soños pequeniños nos que polo medio hai semi-espertares
que lle dan unha continuidade ao argumento (iso que a tantos, cando
escribimos, nos rebenta a cabeza).
Esta vez o principal
conglomerado da acción desenvolvíase arredor do Eo cando xa baixa
da serra cara a Pontenova e comeza a dividir Galiza e Asturias, ou
Galiza e esa parte de Asturias que falan mellor galego ca na metade
do outro lado do Eo (en fin...). A escena centrábase nunha feira,
unha feira tradicional, na que a xente de 50-60 anos vendía cousas a
xente de 65-80 anos. Eu non tiña nada que comprar nin nada que
vender, só ía dar unha volta e ver o que había, polo que o que
máis me interesaba era atoparme con alguén. Alí atopei un coñecido
ferreiro que me foi contando o que ofrecían en cada un dos diversos
postos. Había cousas interesantísimas e fun todo ese cacho de soño
devecendo por traer algo para Meira. A mañá foi pasando e decidimos
ir a xantar a algún lado polo que nos puxemos a camiñar e ao pouco
xa pasaramos a Órrea e estabamos no cruce para coller cara Riotorto
(o motivo polo que se o que queríamos era ir xantar a Riotorto e
fomos até o Marco de Álvare nin o sei eu nin o saberá ninguén). O
caso é que paramos no cruce un anaco e comezamos a sentir un ruído
moi intenso con derrapes, fortes bucinazos, até que vimos vir cara
nós, totalmente descontrolado, un camión moi grande con morro
estilo americano, e conseguín ver que quen conducía era un
coñecido. Atravesouse no asfalto e foise cara un desnivel enorme.
Tememos o peor, pero cando nos asomamos ao barranco comprobamos como
estaba perfectamente xa que caera sobre unha nave industrial de
tellado plano e alí andaba dando voltas. Viunos e saudou.
Entón comezamos a
subir pero resulta que xa estabamos en Riotorto e viñamos cara aquí.
Toda a xente estaba ás portas da súa casa ou polos balcóns e
fiestras. Semellaba que alí ía pasar algo. Viñamos cara Espasande
e a tensión e a expectativa eran moi altas. De súpeto, aparecemos
vestidos de roupa de correr, na cabeza viseira Buff®
e nos pés as New Balance®
minimalistas de Krupicka. Ese foi o regreso a Meira, correndo, como
eu facía hai uns anos. Comezando a baixar, entre o cruce de Piñeiro
e a casa de Perán, espertei.
Comentarios
Publicar un comentario