e ri como quem tem chorado muito

Chegara un verán ardente e fugaz. Os días tórridos, prolongados, acendíanse como bandeiras flamíxeras. Enfervecidas e esplendorosas transcorrían as semanas, raudas coma o soño e pletóricas de imaxes. O día expiraba trala alta arboreda. A montaña azul tornouse tenebrosa, a calzada palidecía. Sentouse, descansou, contemplou a noite. Colleu pan negro, saciouse e vacilou en silencio as cuncas azuladas cheas de viño.

Unha vez farto comezou de novo a charlar e a cantar. Balanceouse ao compás das cancións. Xogou coas mulleres. Aspirou o perfume dos seus cabelos. O viño pareceulle bo. O vello sedutor fíxolles desistir de poñerse novamente en camiño. Bebeu, escanciou, brindou con tenrura. Encargou máis viño. Lentamente comezaron a xurdir das azuladas cuncas de barro polícromos feitizos que transmutaron o mundo e pintaron estrelas e luces.

Alí estaban sentados coma soberanos, cimbrándose en trémulo vaivén sobre o abismo do mundo e da noite, coma paxaros en gaiola dourada, sen raíces, ingrávidos, fronte as estrelas.

Cantaron coma paxaros cancións exóticas. Desde o corazón ebrio arrebolaron as súas fantasías á noite, ao ceo, ao monte, ao universo enigmático e embruxado.

A noite, callada de estrelas, foise deitando sobre Meira, sobre eles e as súas historias. A serra dilatábase docemente coma ventre e senos que respiran con dozura baixo as árbores, as casas e os pés dos humanos.

Con paso apresurado danzaba delirante a húmida lúa sobre o hemisferio celeste perseguida polas estrelas nun vals silencioso e frenético.

Esa noite lemos a Hesse e rimos coma quen ten chorado moito.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Disfraz

Yusuke Hanai Non teño nada claro por onde comezar os soños desta noite pasada porque foron moitos e lémbroos con unha perfección de ton positivo que me descolocou até a min mesmo. Descolocoume non polo positivo senón pola perfección—xa me entendedes, e porque tamén, a pesares de espertar entre eles e cambiar de postura na cama, volven a ter un fío que os conecta. Vou ser moi breve porque me apetece escribir pero non disto. Apetéceme escribir do xeito contrario a como escribo sobre os soños, aínda que tamén me encanta o que ten de creativo aproveitar ese estado de semi-inconsciencia neuronal de polas mañás no que todo na cabeza flúe moi rápido malia que non sexa polos camiños que se move normalmente. Ao que ía, o soño central, o penúltimo e que mellor lembro: era un paseo por unha vila galega de tamaño medio. Escapando un pouco do centro da vila subín por unhas costas cara algo que se vía feito cara a montaña. Semellaba un pouco o paseo cara a Cidade da Cultura. No medio da mont...

Ler máis

sacar un soño do armario

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom...

Ler máis

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.

Ler máis

Onde non me chaman

Buscar neste blog