Lucensismo no consumo cultural?

Cando a algún universitario lle toca vir para Lugo estudar porque non lle daba a nota ou a carreira que quería non a había noutro campus a sensación é: “buff, Lugo, vaia marrón, que aburrimento”. Semellante aos casos nos que a xente se desprazaba aquí por razóns de traballo.

É certo. Lugo pode presumir de hospitalidade, de ter moitos e bos bares e casas de comidas, nos que sempre hai con quen falar. Pero a maioría da xente coincide (e eu non serei quen lle poña o matiz bo ou malo ao asunto) nunha cousa: Lugo é unha aldea grande. E como aldea grande apenas hai nada que facer. (Antes podería usarse a expresión “en Lugo nunca pasa nada” pero xa dúas xuízas azote de la lei se encargaron de mostrarnos que non era así).

Non obstante, por poñer o exemplo de onte, nunha franxa horaria entre as 20:30 horas e 21:30 horas atopeime, así grosso modo, con 6 propostas culturais para realizarmos en Lugo: Microteatro na Sala Velvet, Xoves de Cultura Aberta nos Xardíns da Deputación, Festiclown na Praza Maior, conferencia sobre patrimonio organizada por Cultura do País, inauguración dunha exposición no MIHL, presentación dun libro na libraría Biblos… E imaxino que se me escapará algún.

Dinlle a volta así rápida a este tema e saquei varias conclusións, sen ánimo de ser acertadas, moi de conversa de bar, pero esta semana volvín ler moito a Bourdieu e falo sen pensar:

-Lugo é unha cidade viva e ávida de actividades culturais.

-Todo pasa os xoves.

-Cando se quere, pódese.

-Aguantan a crise os espectáculos gratuítos para o público.

- Coordenação! Berrou o portugués!

Comentarios

Publicacións populares deste blog

partida pendente

Hoxe está sendo un día estraño, ou está acabando de ser, 10% día / 90% noite. Pasei moito tempo para esta frase. 100% noite. Había xa un par de semanas que non vía a Miqui, ao irse de vacacións coa nena grande, a nena pequena e na espera de alguén máis, :D , hoxe xa se facía un pouco obrigado. Tres rápidas ao xadrez, dous cafés con xeo e apareceu ela polo Jazz, moi innecesariamente: ─Cóbrame aí o café do de Meira. ─Ten pago ─mentira válida, eficiente, óptima pola parte de Miqui. ─Deixa, Miqui, e cóbrame a min todo. Bota un Black Label para ti, outro para min e coloca para a seguinte, saes ti ─excedín en cortesía e enchedura de peito. Notei que ela me miraba revirado pero asumía de xeito diplomático a invitación. Colleu o Progreso e pasou a sentarse ao lado do curruncho onde acaba a barra e onde sempre se xoga ao xadrez. Soaba Donovan e iso envolvía a cousa semi-tensa, afrouxada polos acordes suaves do escocés. Miqui abriu coa de Larsen para fianchetar axiña. A min non me gustou pero ...

Ler máis

Soños 6-12-2016: Adestramento co Meira e feira de produtos da terra

Esta noite é a clásica de que espertas ás 5 da mañá coma quen xa durmiu todo o que tiña que durmir. Lémbrome dos soños ata ese espertar, e logo erguinme ás 8 con outros tres ou catro soños máis breves, dos que non vou dar conta porque son bastante irrelevantes e non aportan nada aquí (aínda que a min si que me aportan o durmir xenial). Os argumentos centrais dos soños desta noite son, por unha banda, un adestramento na Lomba co Meira FC no que había moita tensión entre nós e unha feira de produtos da terra cun final moi de ficción e duro. Comezo polo primeiro. Estabamos adestrando unha noite na Lomba, e logo duns exercicios comezamos unha pachanga entre nós. O campo estaba bastante embarrado, as cousas non saían e custaba moverse. Habíamos moita xente alí, todos vestidos de escuro, e eu a moita xente non a coñecía, incluso había xente de Pol, da Pontenova e doutros países. Eu estaba bastante fóra de forma e xogando de medio centro non daba feito, polo que pedín irme para a porter...

Ler máis

Soños 22-11-2016 (Concertos)

1-(Foi o soño máis longo e do que case me esquezo, e si, tal e como indicaba a opción 3 da pizarra, sobre Concertos!) Era un concerto dun rapaz multiinstrumentista que fisicamente se parecía moito a Yonlu pero máis rockeiro, con pendentes e roupa de coiro, con orixes en Meira pero que tiveran que marchar fóra (non sei exactamente a onde), no que incluso o pai cantaba, e que tivo algún fallo de son. O rapaz semellaba ter definida claramente a súa homosexualidade, e ser a través da música un defensor, xa que no concerto abundaban rapaces de entre 14 e 18 anos, vestidos de rockeiros, collidos da man, bicándose... etc. O concerto era espectacular, facíase en varios sitios arredor da igrexa. Comezaba na praza do convento, co seu posto no centro da praza e proxeccións xigantes sobre a cara traseira lateral alta da igrexa (a do campanario). As proxeccións eran impresionantes, en 3D xeniais. Logo de bastante concerto, pasaba a unha fase de cancións máis paradas onde se poñía na praza pequena ...

Ler máis

Onde non me chaman

Buscar neste blog