Saltar ao contido principal

Se damos publicidade ao noso amor destruímos o seu sentido

Ser ovella ou ser rabaño? Hai tempo que levo dándolle voltas a iso. Ambas cousas teñen a súa parte boa e mala: chegar aos mellores pastos antes ca ninguén pero sendo presa fácil dos depredadores.  A maioría prefire ser rabaño.

Hoxe esta idea dáme para falar de xeito apurado sobre o camiño cara onde vai a cultura, a industria cultural, como queiramos chamarlle e todo o que nese cesto colla. 

Dicía un vello profesor da facultade, que nalgunhas cousas tiña razón, que a arte de hoxe en día está condenada por ir na procura do público e non conseguir que sexa o público quen a procure. É certo. Hoxe até os poetas buscan o público. Necesitan ser publicados para verse recoñecidos.  Un poeta non tería por que sentir a necesidade de ser coñecido, nin menos aínda recoñecido socialmente, posto que o seu receptor non é colectivo senón individual. A amada, o amado, o solpor, a tristura, son predicados dunha percepción íntima. Se damos publicidade ao noso amor destruímos o seu sentido.

A sociedade da comunicación converteu a creación poética nunha industria cultural, unha manifestación do lecer, e aos seus poetas nuns produtores. Sen este factor nocivo a poesía carecería de técnica, núcleo destrutivo da autenticidade*, dado que un poeta sen estilo sería un artista sospeitoso.

O mesmo pasa, fai tempo, coa música. A autenticidade dun grupo ou da proposta musical que pretenden transmitir vén dada polo recoñecemento social. Atrás quedan tempos de pioneiros, oh, pioneiros, onde acadaban a autenticidade por descubrir novos universos, ou a través do virtuosismo ao servizo da creación musical. Houbo un tempo incluso que o indie era auténtico. Hoxe é difícil sinalar algunha excepción. Este artigo seguramente merecese a pena desenvolvelo un pouco máis pero a dor de cabeza déitame, e tampouco lle vexo interese como para gardalo e continualo outro día.  

Así que aquí vos deixo a recomendación dun grupo que para min recolle o concepto de autenticidade: Wolf People. Son novos pero saben o que fan. Cando os escoitei por primeira vez na radio puxen a orella porque me estrañaba que soase Jethro Tull a esas horas.


*Hai que ir a W. Benjamin para debullar un pouco na autenticidade (nin creo que veña agora ao caso, nin me apetece. Ademais dóeme moito a cabeza e acabo de tomar o último ibuprofeno).

Comentarios

  1. Brais10 de xullo de 2013, 03:32

    Hai que estar na pelexa de egos. Dicir a miña merda antes de que a diga outro e que me oia moita xente. Agora o que poida ser a miña merda, da un chisco igual, pero fun eu quen a cagou.

    Unha peza que me gusta moito destes:

    http://www.youtube.com/watch?v=aa8IDayBvJI



    ResponderEliminar
  2. Unknown21 de agosto de 2013, 12:35

    me quitas las palabras de la boca Xose... solo que las tuyas son en gallego

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Disfraz

Yusuke Hanai Non teño nada claro por onde comezar os soños desta noite pasada porque foron moitos e lémbroos con unha perfección de ton positivo que me descolocou até a min mesmo. Descolocoume non polo positivo senón pola perfección—xa me entendedes, e porque tamén, a pesares de espertar entre eles e cambiar de postura na cama, volven a ter un fío que os conecta. Vou ser moi breve porque me apetece escribir pero non disto. Apetéceme escribir do xeito contrario a como escribo sobre os soños, aínda que tamén me encanta o que ten de creativo aproveitar ese estado de semi-inconsciencia neuronal de polas mañás no que todo na cabeza flúe moi rápido malia que non sexa polos camiños que se move normalmente. Ao que ía, o soño central, o penúltimo e que mellor lembro: era un paseo por unha vila galega de tamaño medio. Escapando un pouco do centro da vila subín por unhas costas cara algo que se vía feito cara a montaña. Semellaba un pouco o paseo cara a Cidade da Cultura. No medio da mont...
Publicar un comentario
Ler máis

sacar un soño do armario

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom...
Publicar un comentario
Ler máis

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.
Publicar un comentario
Ler máis