A Lúa

Esta noite foi bastante prolífica en soños longos e bonitos. Supoño que tiveron algo que ver as cervexas que tomamos para recuperar ao vir de xogar, si, recoñézoo, do pádel. Imos aló, modo breve, que xa tampouco creo que isto lle interese a moita xente.

O primeiro, que foi tamén o primeiro da noite e despois do cal espertei para ir ao baño xa que a rehidratación despois do deporta así o pedía, era moi intenso e destes soños nos que o que máis ves son persoas que coñeces, coas que te levas ben, e onde todo semella estar planificado para que aconteza así. (Aproveito para facer un inciso porque me doen os ollos cando vexo nas redes cousas de xente dedicada á comunicación con descoñecemento total do idioma: foi ao poñer “o que máis ves son persoas” no canto de “o que máis vés son persoas” porque en galego diferenciamos coa til no presente do “ver” e do “vir”.) O soño centrábase nun novo estadio da vida onde nos íamos atopar todos e todas. Propoñía unha reflexión, unha meditación sobre o que fomos, o que somos e o que queremos ser. Estabades todxs nun mosteiro xigante onde para entrar tiven que facer milagres porque non conseguía ser persoa autorizada. Isto lembroume moito a estes mosteiros onde a orde conventual permite a persoas hospedarse baixo o compromiso de iniciar unha etapa de recollemento e paz. Cada un e unha tiñades a vosa cela, eu íavos atopando entrando e saíndo delas, polo claustro... mentres o irmán hospitalario me ensinaba o convento, a xigantesca e fermosa biblioteca. Quixen que durase máis o soño pero aí espertei. Tentei estiralo pero, como vos dixen, non din feito.

O segundo e terceiro dos soños foron bastante fiados un co outro e sei que foron os últimos dous antes de espertar. O primeiro deles teño moi claro o que quería transmitirme: Xose, tés que ter un can.

Todo comezaba comigo espertando na miña cama (en sentido ficticio porque debía estar na camiña, súper quente, en simbiose co nórdico de xeito espectacular). O bonito era a maneira de espertar, cun cadelo medio subido á cama lambéndome as orellas. Sobresalteime e erguinme dun chimpo (e sabendo como son eu, esa sensación de comerme as orellas non sei porque o puxen nun soño cun cadelo, cando podería ser o máis erótico e que máis me poñería, e nos soños permítese todo). Unha vez que estiven un pouco consciente da situación, chameino e veu a min coma se eu fose o seu compañeiro de hai anos, algo que me fixo sentir ben.

A sorpresa cando abrín a porta da habitación foi desorbitada porque había polo menos unha ducia de cadelos e cadelas correndo pola casa adiante entre o corredor, a cociña, as terrazas, o estudio e a habitación dos convidados. Levábanse todos xenial. Xogaban, comían, ladraban. Rodeábanme polas pernas pedindo mimos. Fendéronme. Entón decidín baixar con eles e ir xogar aos prados como facía coa Lúa e todos me seguiron, especialmente un Border Collie. Quen máis celos tiña de min e máis mimos pedía era unha cadela salchicha, unha preciosidade de Teckel marrón (xa sei que todos pensariades que diría un Basset Hound, polo meu amor por Baker Street e Sherlock...). Saímos a xogar, aproveitando o tempo porque enseguida semi-espertaría e volvería á casa, onde continuaría o soño pero xa sen cadelos.

O terceiro dos soños ten que ver co bar e co día de fin de ano. Máis ben co día posterior a fin de ano. Todo facía indicar a que se estabelecera unha quedada semioficial para atopármonos toda a xeración, e así máis ou menos foi pasando. (Coma sempre, aínda que me lembre de quen aparecía no soño, non vou dar nomes por agora). Cadaquén chegaba coas súas pintas segundo fora a celebración de fin de ano á que acudira. A primeira das amigas con unha resaca brutal, convertida coa maquillaxe esvarada nun cadro de cubismo fovista. O segundo, un amigo xa papá (e digo xa tendo 31 anos, apuff). Terceira outra amiga que hai mil que non vexo porque está fóra, viña en chándal porque non saíra e baixaba da casa para tomar algo entre todos.

Non me apetece seguir contando. Vou poñer música, tomar un café, ducharme e baixar dar unha volta.