Saltar ao contido principal

Ser feliz, entusiasmarse.

Para Russell o trazo máis universal e distintivo das persoas felices é o entusiasmo. Di que a mellor maneira de entender o entusiasmo sería analizando os diferentes comportamentos das persoas cando se sentan a comer. Para algúns, a comida non é máis cá un aburrimento; por moi boa que estea, a eles non lles parece interesante. Comeron pratos excelentes con anterioridade, posiblemente en case todas as comidas da súa vida. A comida como un simple acto convencional ou costume da sociedade na que viven. 

Están tamén os inválidos que comen por puro sentido do deber, porque o médico lles dixo que é necesario tomar un pouco de alimento para conservar a enerxía. 

Temos, por outra banda, aos epicúreos, que empezan moi animados e van descubrindo que nada está tan ben cociñado como debería. 

Outra categoría é a dos lambóns, que se lanzan sobre a comida con voracidade, comen demasiado e quedan inchados e cheos de gases. 

Por último, están os que empezan a comer con bo apetito, gozan da comida e deixan de comer cando consideran que xa tiveron bastante. Os que participan do banquete da vida adoptan actitudes similares ante as cousas boas que a vida lles ofrece. O home feliz corresponde ao noso último tipo de comensais. O que é o apetito en relación coa comida, é o entusiasmo en relación coa vida.  

Comentarios

Publicacións populares deste blog

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.

sacar un soño do armario

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom...

comezo a meterme onde non me chaman

Nunca estiven de acordo en que meterse onde non te chaman fose malo. Ao contrario, as accións rompedoras, que marcaron a diferenza ou que cambiaron algo sempre estiveron protagonizadas por homes e mulleres que se meteron onde non os chamaban, porque pensaban que outra cousa era posible. No fondo, este blogue vai ser iso. Unha oportunidade para meterme onde non me chaman escribindo sobre libros, sobre soños ou sobre o tempo. Porque, coma Borges, eu tamén escribo para min, para os meus amigos e para atenuar o paso do tempo.