A noite pasada non me deitei con ninguén, só din así uns roces e apertas con Russell antes de durmir. O caso é que tiven uns soños marcados por ter frío en bastantes deles e estaren regulados polo tempo, xa que duraron cada un aproximadamente unha hora, polo que foron sete até que espertei no último, no medio dunhas festas polo 15 como lembraba de pequeno pero no que xa non era eu tan pequeno porque sabía xogar ao tute e os maiores xa me deixaban xogar con eles. Sabedes que sempre fun moi raso ao tute e no soño non son moito mellor, pero apañei e todo saíu bastante bordado.
No primeiro soño tiven frío porque me sacara toda a roupa para ir á cama e veuse a min a idea de meterlle leña á cociña. Era unha leña brutal e a panda que estabamos xuntos eramos nós con 14 anos, falábamos de “poder calorífico”, coma cando sentábamos noites de verán a falar sobre a continxencia da existencia humana, as estrelas, se á mañá seguinte subiríamos até o Pedregal na bici ou se a curuxa branca, como a que acababamos de ver, tería o niño na Veiga da Horta ou máis ben subindo para Vilardemouros, e irlle así pola tarde pegar unha volta aos pendellos abertos que controlábamos para ver se lle dábamos co niño a algunha.
Para albergar o segundo soño sobretapeime dabondo e case non conseguín que o sono fose non vinculado ao frío, pero era moito máis volátil. Lembroume á miña época de máster, no que despois de traballar oito horas e outras catro do propio máster aínda che quedaba tempo a coller o coche para ir adestrar á Pastoriza (desde Compostela) e volver (E si, naqueles invernos facía frío). Sei por que se veu a min este soño, porque volvendo de Crecente co papá e despois durante a merenda-cea de onte o tema de conversación foron os coches, os problemas que dan e os 100.000 kms. que lle fixera eu ao Fiat Uno en menos de tres anos.
O terceiro soño orienteino mellor porque me semi-incorporei e collín a parte de arriba dun pixama que tiña aos pés da cama nese puf que por riba del ten pasado todo. Digo que o orientei mellor -o soño- porque se eliminou un pouco esa sensación fría e, comezando a quentarse o corpo máis nesa postura na que xeonllos e queixada se soban, pasei a unha fase máis narcisista vinculada, creo, a un pouco de fame que xa me estaría a entrar (imaxino que pola cuestión lóxica que desde as 7 da tarde que ceamos ás 2 da mañá nas que se manifestou isto pasaron 7 horas nas que a dixestión estaría xa ben feita). Pode ser que algo tivese que ver tamén a tortilla que hoxe sabía que seguro ía a preparar cos ovos das pitas de Crecente. Non sei o que foi, pero lembreime tal cal da ducia de Donuts que nos comíamos nalgún almorzo un gran amigo e eu a medias, e da que só nos sobraba se cadra un deles, que lle dábamos de moi boa gana ao Curto, o pastor alemán de José María dos Piensos. Ese soño era así, arrancar correndo para o colexio, chegar correndo e seguir correndo. Comezar o recreo e seguir correndo até que ao comedor chegabamos correndo.
O cuarto soño case non é cuarto soño. Foi un “estoume espertando cada hora, que pasa?”. Seguiu con outra volta na cama cara o “vale, antes tiña frío pero agora estou moi ben, porque non adormezo?”. E rematou nun “de rapaza sempre durmía boca abaixo”. Adormecín boca abaixo e o seguinte soño foi sede. Lembro un soño de sede de hai tempo nun partido de fútbol no Acebreiro, no que case nos pelexamos pola última botella de auga. No de onte o beber era fácil, só tiña que erguerme da cama e ir á cociña. Ah, claro, pero antes espertar. Deste cuarto soño polo tanto só lembro espertarme e ir á cociña beber.
Ao erguerme por culpa deste cuarto soño tiven un pouquiño de frío. Volvinme engurrar e non sei por que motivo me lembrei da Lúa, a nosa cadela que nos deixou hai moi pouco. Mirei para o escritorio e vin alí a Jack London. Pensei na pallasada de escribir sobre cans cando xa el xa o fixo hai 100 anos. Adormecín pensando en ter cans. Veume á cabeza o vídeo este que comparto moito dunha Border Collie correndo diante do rapaz que baixa en bicicleta polo monte. Quinto soño que case non o foi.
No sexto, cando espertei, fóra había un camión arrancando (non sei quen é pero arranca sempre ás 6). Antes de deitarme a ler falara por teléfono cun amigo que conduce camións. Acordeime. Pechei os ollos. O pouquiño de frío de entre o cuarto e quinto soño desaparecera e, pola contra, tiña bastante calor, co que arruguei o nórdico e aquelo pareceume ben. Pouco despois tiven ganas de ir ao baño, pero dinme conta que xa fora. Escoitei a meu pai tusir e o soño xa se veu comigo de neno no Seat Ronda acompañando a meu pai cara Lugo e el conducindo e tusindo.
O sétimo xa o contei arriba, de neno xogando ao tute na Flor. Vaia, que prolepse a miña.
Comentarios
Publicar un comentario