Onde non me chaman

Gustoume soñar con unha cidade imaxinaria creada polo que máis me gustou de moitas outras. Iso fai un soño moi recreativo. Tamén me parece que foi moi dirixido, moi pensado, xa que vía o que quería ver: unha zona moderna moi coidada con edificacións xigantes de varios séculos rehabilitadas como hoteis de luxo; unha zona de mar aberta, co vento soprando onde ten que soprar, e recollida por zonas que parecían abrazos. unha zona vella envolvente, na que había unha feira con produtores locais na rúa e eu compraba moita carne e queixos (si, foi a miña cea de onte, e o tronchón, o morbier e o de Airas Moniz déronme moita sede e con esa sede e facendo esa hipercompra espertei). De feito agora róxenme as tripas e teño moita fame polo que vou ir almorzar en plan ben. Déixovos cun anaco que me encanta pensando en que esta fin de semana son as festas en Álvare e imos xuntarnos. Era, ademais, o aniversario de alguén que cumpría anos. E, aínda por riba, había, en abundancia, todo tipo de bebida...

Hoxe volvín a ter un soño fiado que ocupou a noite enteira. Foi moi bonito porque tiña reencontros con xente á que boto de menos (incluso unha amiga viña con unha irmá xemelga que non coñecía). Coma case todo empezaba con unha festa, un concerto dentro dun festival nunha praza pequena semellante á da Soidade. O grupo era moi bo: rock dos 70 e un punto de humor entre canción e canción. O seguinte concerto era nunhas antigas cortes das vacas de teito moi alto, restauradas de xeito discreto pero moi acolledor. Acabábamos bastante cansos dos concertos e íamos para o hotel no que nos atopabamos con moita outra xente que tamén andaba polo festival. Como éramos moitos na panda os do hotel recolocábannos noutras habitacións para así estarmos o máximo posible todos xuntos na mesma planta. Acabo de morderme os beizos e fixen algo de ferida. Ao día seguinte, noutra parte do festival diferenciada da zona de concertos, desenvolvíanse pola mañá e pola tarde diversas probas de tipo skate, bicicross...

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.

Arando con bois-Tino Grandío 1975 (óleo s/lenzo)  Ten a serra unha capa de néboa moi fina deitada sobre ela que case deixa ver o que hai debaixo e da que asoman o par de curutos máis altos. O símil metafórico pareceume sinxelo e evidente: está saíndo o sol despois dunha noite de verán e eles están na cama tapados só por unha saba moi fina que tapa a metade dos seus corpos, véndoselles as cabezas por enriba dos ombreiros e os pés de metade da tibia para abaixo. A capa de néboa na serra, coma a saba na cama, finas, deixan entrever un pouco o que parece que hai debaixo delas. Un suxestivo perfil en “V” de pedras do periglacial no nacemento do río. Un abrazo desdeixado polas diferentes orientacións de cada un dos catro pés pero ao final cómodo pola inmobilidade absoluta do que hai baixo a saba. E debaixo da néboa. Esta noite os soños fóronse comendo o un ao outro e só me lembro do último. Foi moi sinxelo facendo un xogo entre lembranzas do tempo infantil, adolescente, uni...

Cando subía a pé para a casa hai un anaco cruceime, pasando o parque, cun sapo. Non brillaba moito, polo que parecía seco de todo, e era ben grande. Case o piso porque ía polo medio a medio do paseo pero librou. Parouse de golpe cando remataba a pedra e empezaba a herba, virou a cabeza cara onde estaba eu e miroume. Fixo un salto tan pesado, tan pequeno e con esa supremacía ao botarse á herba coa mirada de lado por enriba do ombreiro que me gustou moito. Fun pensando nesa escena polo menos dez metros até que me atopei con algo semellante a unha miñoca grande ou eiruga intermedia pero con pouco pelo dese que teñen. Estaba abrazada a unha herba tirada no chan e daquela non me preguntei se viva ou morta. Agora si. Non lle vexo moita lóxica á herba. A noite estaba boa, levaba xa un cacho andado e o paseo estábame prestando até que escoitei os grilos. Xa sei o que diredes: “ti es fato, os grilos xa estaban aí cantando o que pasa é que non te fixaras”. Non o discuto. O son do canto do...

Hai un tipo de soños que teñen como misión espertarnos para que fagamos algo que o corpo nos require. Se temos frío pois soñamos que quedamos perdidos nunha montaña nevada e espertamos para taparnos ou se asomas un pé por fóra das mantas soñas que metiches o pé nunha charca e gárdalo. Hai tempo tiven un soño deste tipo bastante desacougante: estabamos nun adestramento un día de sol que aquelo queimaba, todos sen camiseta e co pelo goteando suor de sabor salgado (é unha das primeiras veces que me dou conta de escribir salgado sen “S” maiúscula, e púxeno por facer a gracia porque a suor todos sabemos que sabe a salgado). Mirabámonos os uns aos outros con caras de sufrimento, suplicando a clemencia do adestrador para que dixese dunha vez que rematara o adestramento e arrancar para a banda a pelexarnos polas garrafas da auga para ver quen bebía primeiro. Tardou un pouquiño en berrar o “acabouse por hoxe, moi ben rapaces!” e saímos todos largados para a banda polas garrafas da auga pero e...

Ao final de case todas as longas e multitudinarias festas dos sábados pola noite no barrio residencial de Shady Hill, cando practicamente todos os que ían xogar ao golf ou ao tenis á mañá seguinte xa marcharan para as súas casas e os dez ou doce sobreviventes parecían incapaces de pór final á velada a pesar de que a xenebra e o whisky estivesen a piques de acabarse, e aquí e alá as mulleres que aguantaban por acompañar aos seus maridos empezasen a beber leite; cando todo o mundo perdera por completo a noción do tempo, e os canguros que agardaban nos seus distintos fogares a aqueles recalcitrantes xa se deitaran había un bo anaco no sofá e durmían a perna solta, soñando con gañar concursos de cociña, con viaxes transoceánicos e aventuras románticas; cando o borracho belicoso, o afeccionado aos dados, o pianista e a muller enfrontada coa extinción das súas esperanzas fixeran xa as súas manifestacións públicas; cando todas as propostas ─almorzar na casa dos Farquarson, ir nadar, esperta...

Desde o terceiro até o último soño desta noite levei sempre un libro nas mans polo que todo o mundo me preguntaba e non lembro cal era. Nun momento atopeime até ao rapaz da biblioteca co que falei para recuperar a clave do carné que non lembraba e díxome, ríndose un pouco, que o lese axiña que era un libro que lle pedían moito. No primeiro dos soños estabamos en Crecente facendo cousas que daban bastante traballo de maquinaria pesada (algo un pouco ilóxico) pero sacabamos todo adiante sen problema, só cun par de discusións con meu pai por como se debía facer. Non lle atopo moita explicación a este soño a non ser porque andamos a poñer a horta ou, máis ben, anda meu pai a poñer a horta porque eu só lle axudo cando é imprescindíbel xa que así tamén se entretén e fai o pouco exercicio físico do que non escapa. O segundo soño, e creo que tamén outro que veu despois, teñen bastante sentido e vencello con algo que me pasou hai un par de semanas e do que desfrutei moito: Ribadavi...

Se algo odiaba desde sempre eran as crías, os bebés. Parecíanlle seres inútiles, incapaces de valerse por si mesmos, presa fácil de calquera outro animal. Aclárome, os que lle parecían isto eran os bebés dos mammalia, mamíferos, esa puta especie de vertebrados amniotas homeotermos. Nunca mo dixo de maneira clara, pero creo que esta xenreira lle viña desde o momento que presenciou o seu primeiro parto. Para un neno de cidade coma el realmente tivo que ser un trauma ver o seu primeiro parto, aos 8 anos, na casa dos seus tíos da aldea. Acostumado á amable escena que constituía ver eses doces animaliños nos documentais da tele, vomitara na corte presenciando en directo a Morita botar para fóra a súa cría. O cheiro a limos e quitas era demasiado profundo para o seu olfacto. Si, eu creo que foi esa imaxe, e ese cheiro, o que produciu nel todo o odio posterior ao conxunto de neonatos. Educouse nos mellores colexios privados e iso deixou nel unha forte impronta (é unha palabra que non ex...

Estaba nun hotel/pensión e había ratos por todos os recunchos. Ratiños pequenos que roían todo o que atopaban no camiño e deixaban restos da desfeita alí por onde pasaban. Unha praga (si, en galego tamén temos praga con minúscula cando non é capital de Chequia). A xente estaba medio atemorizada e a min dábame un pouco de noxo e pena matalos e fíxoseme dura a escena pero non intentei rematar o soño. O que fixen foi ilo deixando un pouco de lado e inventando outro dun certame audiovisual híbrido de películas e documentais. Acábome de lembrar que onte acabei o café, baixei á compra e non o collín. É igual, que hoxe como xa me teño que vestir podo almorzar os cereais e baixar tomalo ao bar. O soño do certame de cine co que escapei dos ratos non tiña moito aquel que se diga. Só había de especial unha mini-sala para grupos pequenos nun 3D moi elaborado no que incluso se movía o chan, retumbaban as paredes e por veces incluso desaparecían e todo parecía infinito producindo unha sensación de...

Esta noite o último soño borrou os primeiros. De novo foi un soño que unificou varios deles. Realmente non sei para que o escribo porque ten moi pouquiño de relevante, e realmente tampouco non sei por que escribín os anteriores. O evitar que se cumpran non me parece razón convincente porque os houbo moi bos. Basicamente, en Meira facíase unha macro-feira da que non me lembro cal era o seu principal atractivo que unificaba todo, pero na que había postos, por exemplo, de “drons” e artefactos tecnolóxicos do estilo aplicados ao rural (iso supoño que vén porque hai pouco lin algunha noticia e reportaxe sobre o que están a facer en Rozas) ou de elementos de seguridade e transporte de obxectos en zonas de monte para vehículos 4x4. Esta feira era desmesurada e ocupaba Meira enteira. Tiña como tres ou catro zonas para postos. Nos prados da beira do río nas Barreiras había roupa deportiva, roupa técnica, laboral. No campo de fútbol estaba o dos “drons”, que xuntaba moita xente nova e...

Case adormecendo, penso ou soño con campos fértiles cando era neno e ía a Crecente, onde están as vacas, os xatos. Penso que na nosa xuventude nós esixíamos consellos valentes e concretos, e agora, algo máis maduros, somos incapaces de responder ao que nos preguntan os rapaces. Sentinme desnortado, nun luns da hostalaría no que xa non pinto nada. Quería Kaurismaki e estou con Amador, de Francisco Regueiro, amigo duns amigos de Valladolid que viñan a pescar troitas a Meira e xa hai anos que non veñen. Namorárame daquela rapaza, con once anos. Paso a B-movie: Lust & Sound In West-berlin 1979-1989. É certo, a liberdade humana non existe. Alguén, nalgún sitio, estase rindo de nós e sométenos a unhas leis que non podemos entender. Por iso escribe un día Kafka “Ante a Lei”: o seu granxeiro quere que o garda abra as portas da Lei, e este négase, até que un día, farto das interminables súplicas do bo home, acaba por abrirllas con esta requisitoria, “entra logo, pero que saibas que nu...

Estaban practicamente sós no medio do monte. Non había cobertura. Non facía frío, nin calor, ou pode que un pouco de calor inducido polos 14° da última botella de mencía que tomaran a medias. “Case a tomou toda ela” ─pensou el lambéndose os beizos con certo disimulo, malia que non o vía ninguén, para comprobar se era moi evidente a capa de costra que con algo de sabor doce notaba. A música dos Festicultores escoitábase moi ao lonxe tapada polas árbores en flor que facían de barreira da festa do viño de Vilachá e dun mundo feliz que acaban de deixar e, seguramente, estaban cambiando por outro. No país hai moitas festas polo verán, varias en primavera e abondas en inverno, e un rapaz de 17 anos tiña que coñecelas case todas e comezar a non perderse ningunha. Debían disimular para chegar até un pouco máis lonxe e, para marchar do balbordo simulando ir aos baños, fixeron a de “cada un polo seu lado e atopámonos alí”. Alí era unha antiga caseta da luz que precisamente non tiña o que...

Era domingo pola tarde, e, desde o seu cuarto, Amy oíu chegar aos Bearden, seguidos, pouco despois, polos Farquarson e os Parminter. Seguiu lendo Beleza negra até que o instinto lle dixo que se cadra estaban a comer algo bo. Entón pechou o libro e baixou as escaleiras. A porta do cuarto de estar estaba pechada, pero a través dela escoitábase ruído de risas e de xente falando en voz moi alta. Debían de estar a rexoubar de alguén ou algo aínda peor, porque calaron todos cando a nena entrou no cuarto. ─Ola, Amy ─saudouna o señor Farquarson. ─Están a falarche, Amy ─dixo o seu pai. ─Que tal está, señor Farquarson? ─dixo ela. Permaneceu apartada do grupo durante un minuto, até que reanudaron a conversación; deslizouse entón xunto á señora Farquarson, e puido abalanzarse sobre o prato de cacahuetes e coller un puñado. ─Amy! ─rifoulle o señor Lawton. ─Síntoo, papá ─dixo ela, saíndo do círculo en dirección ao piano. ─Deixa eses cacahuetes ─ordenoulle o seu pai. ─Xa os sobei,...