Saltar ao contido principal

05-05: Outra vez aeroportos

Ultimamente estame pasando algo cos soños que normalmente non me pasaba, e é que se me arrexuntan tanto que esquezo moitísimas partes e só me esperto lembrándome un pouco do argumento central.

O mércores movín eu só todo o que tiñamos nun conxelador cara outro, para deixalo baleiro e limpalo, e onte proceso inverso para deixar todo no conxelador limpo (e despois limpar o que queda baleiro). Ocupoume practicamente as dúas mañás porque son aínda ben quilos. Teño moitas maniotas nos brazos e creo que iso influíu en que un dos soños que tiven fose sobre unha preparación para unha viaxe a recunchos perdidos de Asia que iamos facer un grupo de amigos xunto a xente que coñeceriamos na preparación, que duraba uns días. Teño dor nos antebrazos aínda agora, facendo a forza de teclear. Non me apetece escribir. O soño veu bastante ao caso. Neses adestramentos tiñamos tamén unha parte vinculada a saber relacionarse e a manter a calma en momentos de tensión, semellante a estas novas “atraccións” que están agora moi de moda, das que falamos onte mentres tomabamos algo e probabamos as tapas de concurso de Meira. Son unha especie de casas pechadas onde tés que ir facendo probas de intelixencia e coordinación entre membros dun grupo ou parella para conseguir que se abra a saída. Agora lembro tamén que o destino seguramente fose Asia porque hai uns días estiven vendo con un amigo fotos e vídeos da viaxe que fixo a andar de mochileiros coa súa panda polo interior do Xapón. Todo vai cadrando.

Antes de coller o avión paramos nun posto de venda de cousas usadas: libros, fotos, paraugas, roupa, elementos de adorno, de cociña. Había de todo. Gustábanme moitas das cousas pero non podía levalas porque ía co sitio xusto. Aínda así quixen coller un par de libros, unha pulseira de coiro e unha especie de navalla multiusos coa bandeira da URSS. Xa estaban agardando por min para facer o embarque e fun algo con présa. Non tiña a carteira coa documentación. Perdéraa ao pagar no posto aquel. Fun até alí e tíñanma gardada. Espertei con tranquilidade.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

27_05 Cabaliño do demo

Soños de hoxe foron moitos, varios, pero só me lembro de dous. Axitados. Estou mirando a cama e teño as sabas todas revoltas. Sobre todo foi o último o axitado. En Salcedo. O Oso xa recollera, a noite aparecera cedo e ela bicábame moito, escondidos. O de escondidos era porque a min me daba vergoña a cousa. Agora soa Nancy Sinatra e pode ser que fose bonito pero alguén nos vía. Ricardo. Cantos contos contarei? E Vielba fixo a canción. O outro soño era gañar un premio monetario e non cobralo para estar entre os amigos. Xa non era de noite e o sol mancaba nos ollos. Coriandro. Vodka con coriandro. A escena do crime. Domingo sen feira. Escribir outro pouco e se iso baixar tomar algo. Tomar algo un domingo sen feira? Cervexa, letras, punteos de guitarra e domingo sen feira. Punteos moi bos de Jarekus Singleton e unha pega grallando. Vou baixar. Cabaliño do demo.

sacar un soño do armario

Espertei dúas veces esta noite e a primeira vez que espertei borroume os soños, polo que só me lembro dos dous últimos. Co paso do tempo fun controlando isto e así, cando soño cousas malas ou que fan doer, volvo a durmir outro anaco e fago que un soño aplaque o anterior. Ao que ía é que me lembro dos últimos dous sonos. Do primeiro deles non vou dar conta porque estaba a mamá e sempre que soño con ela é fermoso pero duro. O segundo soño foi sinxelamente espectacular, dos que tras unha porta se vai abrindo outra, os camiños se van multiplicando e ti soñas iso con gusto e podes ir escollendo por onde ir, recreándote. O argumento é moi sinxelo e se vivise Scott Fitzgerald contaríallo para que fixese un conto coma fixo con Benjamin Button: abrín un armario no que eu sabía que había algo dentro máis non me atrevera nunca a abrir. Sabía que alguén se encargaba de abrir de vez en cando para coidar do que alí había. Entón, con medo, abrín e só había unha pomba. Non era exactamente unha pom...

comezo a meterme onde non me chaman

Nunca estiven de acordo en que meterse onde non te chaman fose malo. Ao contrario, as accións rompedoras, que marcaron a diferenza ou que cambiaron algo sempre estiveron protagonizadas por homes e mulleres que se meteron onde non os chamaban, porque pensaban que outra cousa era posible. No fondo, este blogue vai ser iso. Unha oportunidade para meterme onde non me chaman escribindo sobre libros, sobre soños ou sobre o tempo. Porque, coma Borges, eu tamén escribo para min, para os meus amigos e para atenuar o paso do tempo.