O parto

Se algo odiaba desde sempre eran as crías, os bebés. Parecíanlle seres inútiles, incapaces de valerse por si mesmos, presa fácil de calquera outro animal. Aclárome, os que lle parecían isto eran os bebés dos mammalia, mamíferos, esa puta especie de vertebrados amniotas homeotermos.

Nunca mo dixo de maneira clara, pero creo que esta xenreira lle viña desde o momento que presenciou o seu primeiro parto. Para un neno de cidade coma el realmente tivo que ser un trauma ver o seu primeiro parto, aos 8 anos, na casa dos seus tíos da aldea. Acostumado á amable escena que constituía ver eses doces animaliños nos documentais da tele, vomitara na corte presenciando en directo a Morita botar para fóra a súa cría. O cheiro a limos e quitas era demasiado profundo para o seu olfacto. Si, eu creo que foi esa imaxe, e ese cheiro, o que produciu nel todo o odio posterior ao conxunto de neonatos.

Educouse nos mellores colexios privados e iso deixou nel unha forte impronta (é unha palabra que non existe en galego, pero se non chego a poñer esta aclaración case estou seguro que vola colaría). Medrado en valores como a sinceridade, traballo, nobreza, responsabilidade e fidelidade, aos 30 anos era o avogado máis recoñecido, co mellor bufete, con todo o mellor, en definitiva, da cidade atlántica galega que a veces comeza por L e a veces por A. Non lle faltaba de nada: tiña unha enorme casa fermosísima en Rosalía de Castro, rehabilitada polo estudo de arquitectura dunha amiga que coñecera na aldea na que tamén viu parir a Morita; tiña unha muller encantadora e directiva dunha empresa téxtil bastante importante a nivel internacional que non era Inditex; un caro e bonito coche; unha panda de amigos que nunca fallaban para o pádel e os viños.... Non lle faltaba de nada. Creo que todo isto, en conxunto, o estar vivindo durante 3 anos nesta plenitude, máis toda a súa forte e conseguida educación e, por que non dicilo, o forte desexo da súa muller e a influencia da súa personalidade nel, foron claves para que chegase a ser capaz de presenciar, aguantar e soportar na habitación do Maternidad Belén a chegada ao mundo do seu primeiro fillo. O que sería o seu único fillo.

Tedes que perdoarme esta introdución, que se antolla un pouco longa de máis, pero era necesaria para poder entender o que realmente viña ao caso e vos quería contar. O meu compañeiro, o avogado máis recoñecido da Coruña, é hoxe portada da cabeceira galega de maior tiraxe. Digo que é hoxe, 10 anos despois, e dígoo estremecido. A xustiza non é humana e dálle as costas até a quen non debera. Ou case sempre lle dá as costas a quen non debera e esta vez foi así.

Outubro, trixésimo sétima vítima da violencia machista do ano en España. O autor: o avogado máis recoñecido da Coruña.

Un neno de 10 anos orfo. Unha carta de EasyDNA coa proba negativa de paternidade. Unha solicitude de divorcio. Unha nota: “e por riba, o que vin parir non era o meu fillo”.