"O híbrido" de Kafka

Teño un animal curioso, metade gatiño, metade año. É unha herdanza de meu pai. Sendo meu desenvolveuse de todo; antes era máis año que gato. Agora é metade e metade. Do gato ten a cabeza e as uñas, do cordeiro o tamaño e a forma; de ambos ten os ollos, que son rañosos e brillantes, a pel suave e axustada ao corpo, os movementos á par saltaricos e furtivos. Deitado ao sol, no oco da ventá, faise un novelo e roña cariñoso; no prado corre coma un tolo e ninguén o colle. Foxe dos gatos e quere atacar os años. Nas noites de lúa o seu paseo favorito é o canlón do tellado. Non sabe miañar e os ratos danlle noxo. Horas e horas pasa diante do galiñeiro, pero nunca cometeu un asasinato.

Aliméntoo con leite, é o que mellor lle senta. A grandes tragos sorbe o leite entre os seus dentes de animal de presa. Naturalmente é un gran espectáculo para os nenos. A hora de visita é os domingos pola mañá. Séntome co animal no colo e rodéanme todos os nenos da veciñanza.

Xorden entón as máis extraordinarias preguntas, que non pode contestar ningún ser humano: Por que hai só un animal así, por que son eu o posuidor e non outro, se antes houbo un animal semellante e que vai pasar despois da súa morte, se non se sinte só, por que non ten fillos, como se chama... etc.

Non paso o traballo de contestar: limítome a exhibir a miña propiedade sen maiores explicacións. A veces veñen as crianzas e traen gatos; unha vez chegaron a traer dous años. Contra as súas esperanzas non se produciron escenas de recoñecemento. Os animais miráronse con mansedume desde os seus ollos de animais e aceptáronse mutuamente coma un feito divino.

Nos meus xeonllos o animal ignora o temor e o impulso de perseguir. Acurrunchado contra min é como se sinte mellor. Apégase á familia que o criou. Esa fidelidade non é extraordinaria: é o instinto puro dun animal que, aínda que ten na terra innumerables lazos políticos, non ten un só consanguíneo, e para el é sagrado o apoio que atopou en nós.

A veces teño que rirme cando resolla ao meu redor, enreda entre as miñas pernas e non quere apartarse de min. Coma se non lle chegase con ser gato e año tamén quere ser can. Unha vez ─iso pásalle a calquera─ eu non vía o xeito de saír das dificultades económicas, xa estaba por acabar con todo. Con esa idea arrolábame no sofá do meu cuarto, co animal no colo; ocorréuseme baixar os ollos e vin bágoas que goteaban polos seus grandes bigotes. Eran súas ou miñas? Ten ese gato de alma de año o orgullo dun home? Non herdei nada de meu pai, pero vale a pena coidar este legado.

Ten a inquedanza dos dous, a do gato e a do año, aínda que son moi distintas. Por iso se lle queda pequeno o espello. A veces salta ao sofá, apoia as patas dianteiras contra o meu ombreiro e arrímame o fociño á orella. É coma se me falase, e de feito volve a cabeza e mírame diferente para observar o efecto da súa comunicación. Para compracelo, fago coma se o entendese e movo a cabeza. Salta entón ao chan e brinca ao redor.

Se cadra o coitelo do carniceiro fose a redención para este animal, pero el é unha herdanza e debo negarlle iso. Por iso deberá agardar até que se lle acabe o alento, aínda que a veces me mira con razoables ollos humanos, que me instigan ao acto razoable.